Τα μνημόνια καταστρέφουν τις αντοχές και ψυχικές δυνάμεις του Έθνους.

Εφιαλτικά είναι τα στοιχεία που έρχονται από διεθνείς Οργανισμούς, αλλά και από την Τράπεζα της Ελλάδος, ότι πάνω από 3.5 εκατομμύρια των Ελλήνων ευρίσκονται κάτω από τα όρια της πτώχειας, ότι η ανεργία είναι 25%, ενώ εις την πραγματικότητα υπερβαίνει το 30%. Ότι 1 από τους 3 Έλληνες απασχολούμενους είναι άνεργος, και πάνω από 1 εκατ. άνεργοι χωρίς επίδομα ανεργίας, ενώ 1 από τους 3 Έλληνες είναι συνταξιούχος. Ενώ σε δυσθεώρητα ύψη έχει ανέλθει το ποσοστό της ανασφάλιστης εργασίας. Παγκόσμια πρωτιά είναι η ανεργία των νέων έως 24 ετών που υπερβαίνει το 50%, και η φυγή 1/2 εκατ. νέων εις το εξωτερικό, ενώ επικίνδυνο είναι και το λαθρομεταναστευτικόπρόβλημα που φορτώνεται ο Ελληνικός Λαός εξαιτίας των ολέθριων λαθών και της αβελτερίας των Οργάνων της Ε.Ε.!

Δυσοίωνες είναι και οι εκτιμήσεις που κάνει ο κάθε Έλληνας για το μέλλον του, όταν βιώνει τις εφιαλτικές εικόνες εις το περιβάλλον του, τις χιλιάδες αυτοκτονίες, τους συνανθρώπους που ψάχνουν για τροφή εις τους κάδους και τις λαϊκές αγορές, τους χιλιάδες συμπατριώτες που σιτίζονται από τους Δήμους, την Εκκλησία και τις φιλανθρωπικές οργανώσεις, και τα παιδιά εις τα σχολεία με γάλα και φρούτα, τα οποία ούτε θέρμανση διαθέτουν. Ο καθείς από εμάς που προβληματίζεται να πληρώσει την ΔΕΗ, τα φάρμακα, τις ιατρικές εξετάσεις, λόγω της κατάρρευσης των Ασφαλιστικών Ταμείων, τα αναρίθμητα χαράτσια, τους δυσβάστακτους ληστρικούς φόρους.

Αλλά η ερώτηση που τίθεται και πάλιν από όλους μας είναι: Ποιος ευθύνεται για όλα αυτά, γιατί φθάσαμε εις την πτώχευση ενός ολόκληρου λαού, αλλά και εις την εθνική ταπείνωση της Πατρίδας μας; Βέβαια την απάντηση δεν θα τη πάρουμε ποτέ από τους ενδογενείς υπεύθυνους και μοιραίους για την εθνική καταστροφή, οι οποίοι με τα διαδοχικά θανατηφόρα «λυτρωτικά μνημόνια της φτωχοποίησης και καταστροφής», μας σερβίρουν εδώ και 7 χρόνια φρούδες ελπίδες και αισιοδοξίες για έξοδο από τα Μνημόνια και την κρίση. Ενώ γνωρίζουν, όπως και τα παιδιά του δημοτικού σχολείου, ότι καμία ανάπτυξη και καμία έξοδος από την κρίση δεν επιτυγχάνεται, με τέτοια επαχθή μέτρα λιτότητας και ληστρικής φορολογίας, με την διαρκή οριζόντια μείωση μισθών και συντάξεων, την δραστική μείωση των προνοιακών επιδομάτων, την συνεχή υπερφορολόγηση των ακινήτων, την εσωτερική υποτίμηση και τα πολλαπλά χαράτσια, και την κατάσχεση της περιουσίας των Ελλήνων. Θανατηφόρα μέτρα τα οποία επιδεινώνουν τη ύφεση, την αύξηση της ανεργίας και αδήλωτης εργασίας, την περεταίρω φτωχοποίηση του Λαού μας, την αύξηση του εθνικού χρέους που οδηγεί εις την αέναη αιχμαλωσία της Πατρίδας μας.

Τόσο απλά είναι τα πράγματα, τα οποία γνωρίζουν και οι « ευφυείς» ευρωπαίοι Εταίροι μας. Αλλά και οι μοιραίοι εκπρόσωποι του Λαού μας, οι οποίοι επί δεκαετίες, λόγω κομματικού συμφέροντος και πολιτικού κόστους, απέφευγαν να διαπαιδαγωγήσουν τους Έλληνες, δηλαδή τους ψηφοφόρους των, σε θέματα κοινωνικής, οικονομικής και αναπτυξιακής πολιτικής. Ξέρετε, η πολιτική είναι έμφυτη σε κάθε άνθρωπο. Όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, «ο άνθρωπος είναι ζώο πολιτικό». Που σημαίνει, η άμεση και ενεργός συμμετοχή όλων των πολιτών εις τα κοινά είναι προς όφελος της κοινωνίας. Αυτό όμως επιτυγχάνεται δια της καλής και ειλικρινής πληροφόρησης και ενημέρωσης κάθε πολίτη. Όμως εις την Πατρίδα μας αυτή η ευθύνη μεταφέρθηκε εις τα κόμματα, τα οποία ως μοιραίοι παντογνώστες και υπεράνω όλων ενεργούν αυθαίρετα «εν ονόματι του απληροφόρητου και ανημέρωτου για τα κοινά πολίτη», ψηφοφόρου της επί δεκαετίες κενού περιεχομένου, αλλά πολυδιαφημιζόμενης ευνομούμενης Δημοκρατίας μας!

Πολλά είναι τα εγκληματικά σφάλματα του πολιτικού συστήματος εξουσίας. Ένα από τα μεγαλύτερα ήταν η συνεχής απόκρυψη της ολέθριας πραγματικότητας, και η συστηματική πλύση εγκεφάλου. Ότι π.χ. το βιοτικό επίπεδο ενός λαού εξαρτάται από την παραγωγική εργασία και την ανταγωνιστικότητα. Από το παραγόμενο προϊόν της εργασίας κάθε πολίτη και από το αθροιζόμενο γενικό σύνολο όλων των πολιτών προκύπτει το ετήσιο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ). Δυστυχώς όμως το πολιτικό σύστημα εξουσίας απέκρυπτε από τον Λαό μας την σημασία του πραγματικού ΑΕΠ, το οποίο μετά την Μεταπολίτευση νοθευόταν με υπέρογκους δανεισμούς εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, αλλά και η διασπάθιση των κοινοτικών πόρων οι οποίοι δεν διοχετεύονταν για την ανάπτυξη της εθνικής μας οικονομίας.

Η πολυεπίπεδη δομική ανομία της Αρχής της Διακρίσεως των Εξουσιών, των βασικών Οργάνων του Κράτους, αυτό το νοσηρό συνονθύλευμα και υπόστρωμα της Ελληνικής Πολιτείας, που κατασπαράζει τα σωθικά του Έθνους, ευθύνεται όχι μόνον για την εγκληματική εξαπάτηση του Λαού, αλλά και για την κοινωνική και οικονομική χρεοκοπία της Πατρίδας μας.

Μετά από 7 χρόνια, τα θανατηφόρα 3 Μνημόνια της φτωχοποίησης, οι οδυνηρές στερήσεις του Ελληνικού Λαού, η διαγραφή χρέους και το εγκληματικό PSI, το κούρεμα των ομολόγων των Ασφαλιστικών Ταμείων και των Ιδιωτών, δεν μείωσαν το εθνικό χρέος, ως ισχυρίζονται με εμμονή οι εγχώριοι εμπνευστές-υποστηρικτές της εγκληματικής και θανατηφόρας λιτότητας. Οι εκδικητές, οι δήμιοι και δυνάστες του ίδιου του Λαού τους, τα ανδρείκελα του Πολιτικού Συστήματος Εξουσίας τα οποία υπέκυψαν εις τις πιέσεις των Βρυξελλών και υπέγραψαν την εγκληματική Συμφωνία για την διάσωση των Ιδιωτικών Γερμανικών και Γαλλικών Τραπεζών, δηλαδή των Δανειστών, τις τεράστιες ζημίες των οποίων φόρτωσαν εις τις πλάτες των Ελλήνων ως «εθνικό χρέος της Ελλάδος»! Εις την Παγκόσμια Ιστορία μία πρωτοφανής εγκληματική ενέργεια, η οποία συνειδητά πολλαπλασίασε το χρέος της χώρας μας, ώστε για εύλογους λόγους να μη μπορεί να αποπληρωθεί ούτε σε 400 χρόνια. Απόδειξη της καταδίκης ενός ολόκληρου Λαού, εξαιτίας των ολέθριων λαθών του Πολιτικού Συστήματος Εξουσίας και της διάσωσης αυτού, αλλά και της διαπραχθείσης προδοσίας εις βάρος του Έθνους.

Ο Λαός μας δεινοπαθεί εις την πτώχεια, την απελπισία, τις ψευδαισθήσεις, τα ψέματα και φρούδες ελπίδες του κλειστού πολιτικού συστήματος εξουσίας. Ότι δήθεν με το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και περιουσίας του Λαού μας, κάποιοι αόρατοι εξώτεροι θα φέρουν επενδύσεις και την σωτήρια ανάπτυξη. Όμως μέσα εις την απελπισία και την λιποθυμία αδυνατούμε να συνειδητοποιούμε την οδυνηρή πραγματικότητα. Ότι π.χ. μία συνεργασία με την Κίνα θα μετατρέψει την χώρα μας σε αποθήκη και διαμετακομιστικό κέντρο προώθησης των κινεζικών προϊόντων εις την Ευρώπη, με απειροελάχιστο όφελος για την Πατρίδα μας. Ουδείς όμως λόγος γίνεται για επενδύσεις εις την Πατρίδα μας, με την δημιουργία κινεζικών επιχειρήσεων, κάτι το οποίο είναι ανέφικτο, λόγω του χαμηλού κόστους εργασίας εις την Κίνα που είναι 5 ευρώ ημερησίως. Ενώ το μέσο όρο κόστους εργασίας εις την Ε.Ε. ανέρχεται εις τα 50 ευρώ ημερησίως, από την οποία θα μπορούσε κανείς να ελπίζει την μεταφορά επιχειρήσεων εις την Ελλάδα, υπό μορφή επενδύσεων, λόγω της μεγάλης καθίζησης του εργατικού κόστους εις την χώρα μας. Δυστυχώς, ούτε αυτό είναι εφικτό, λόγω της τεράστιας αδίστακτης γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, διαπλοκής, ατιμωρησίας, της πολυνομίας και υπερφορολόγησης και του τόσο αντιαναπτυξιακού φορολογικού συστήματος, αλλά και της ολοσχερούς τώρα κατάρρευσης της Εθνικής Οικονομίας!

Η νέα γενεά γνωρίζει από τους γονείς και παππούδες την δύσκολη εποχή της Κατοχής και του Εμφυλίου, τις στερήσεις, αλλά και την αντοχή και την ψυχική δύναμη του Λαού μας. Όμως η επιδρομή των Μνημονίων δεν δημιουργεί μόνον ανείπωτη πτώχεια και εθνική ταπείνωση, αλλά καταστρέφει και τις αντοχές και ψυχικές δυνάμεις ολόκληρου του Έθνους.

Ενώπιον του θανάσιμου αυτού κινδύνου οφείλουμε ενωμένοι τώρα να αντισταθούμε εναντίον όλων εκείνων που επιβουλεύονται την υπόσταση του Έθνους μας.

Έλληνες, ξυπνήστε! Μόνο η Ελλάς έχει την ιστορική ευθύνη απέναντι του εαυτού της, αλλά και για την επαναχάραξη της πορείας της ανθρωπότητας.

Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος κρητικής (Μαριού/ Ν. Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και διαμένει εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις την Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά εις την Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας και επί 30-ετίας Διπλωματούχος Ξεναγός για όλη την Ελληνική Επικράτεια

Πηγή: Ηλ.Τα.

Αναδημοσίευση από: Πύλη Ιάσωνος

Mια σπάνια συνέντευξη που έδωσε ο Οδυσσέας Ελύτης στον Ρένο Αποστολίδη στην Ἐφημερίδα «Ἐλευθερία» στις 15 Ιουνίου του 1958. Ο μοναδικός λόγος του Ελύτη παραμένει δραματικά επίκαιρος.

Ζητεῖται ἡ γνώμη σας, κύριε Ἐλύτη, ἡ ἐντελῶς ἀνεπιφύλακτη καί ἀδέσμευτη, ἐπάνω σέ ὅ,τι θεωρεῖτε ὡς τήν πιό κεφαλαιώδη κακοδαιμονία τοῦ τόπου. Ἀπό τί κυρίως πάσχουμε καί τί πρωτίστως μᾶς λείπει; Ποιά θά ὀνομάζατε «πρώτη μάστιγα» τῆς νεοελληνικῆς ζωῆς;

Ἀπό τί πάσχουμε κυρίως; Θά σᾶς τό πῶ ἀμέσως: ἀπό μιά μόνιμο, πλήρη, καί κακοήθη ἀσυμφωνία μεταξύ τοῦ πνεύματος τῆς ἑκάστοτε ἡγεσίας μας καί τοῦ «ἤθους» πού χαρακτηρίζει τόν βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ στό σύνολο του!

Ἄ! Ἀρχίσαμε!… Μόνιμος, πλήρης καί κακοήθης ἀσυμφωνία!…

Βεβαίως! Ἀλλ᾿ ἀφῆστε με νά συνεχίσω. Αὐτή ἡ ασυμφωνία δέν εἶναι μιά συγκεκριμένη κακοδαιμονία, εἶναι, ὃμως, μιά αἰτία πού ἐξηγεῖ ὃλες τίς κακοδαιμονίες, μικρές καί μεγάλες, τοῦ τόπου αὐτοῦ. Ἀπό τήν ἡμέρα πού ἔγινε ἡ Ἑλλάδα κράτος ἕως σήμερα, οἱ πολιτικές πράξεις, θά ἔλεγε κανένας, ὅτι σχεδιάζονται καί ἐκτελοῦνται ἐρήμην τῶν ἀντιλήψεων γιά τή ζωή, καί γενικότερα τῶν ἰδανικῶν πού εἶχε διαμορφώσει ὁ Ἑλληνισμός μέσα στήν ὑγιή κοινοτική του ὀργάνωση καί στήν παράδοση τῶν μεγάλων ἀγώνων γιά τήν άνεξαρτησία του. Ἡ φωνή τοῦ Μακρυγιάννη δέν ἔχει χάσει, οὔτε σήμερα ἀκόμη, τήν ἐπικαιρότητά της. Σημειῶστε ὅτι δέν βλέπω τό πρόβλημα ἀπό τήν ἀποκλειστική κοινωνική του πλευρά, οὔτε κάνω δημοκοπία.

Δημοκοπία ἀσφαλῶς ὄχι. Πολιτική, ὅμως, ναί. Τό ἐντοπίζετε, δηλαδή, [τό πρόβλημα] κυρίως μέσα στόν χώρο τῆς πολιτικῆς – ἤ κάνω λάθος; Στό κέντρο μάλιστα τοῦ δικοῦ της χώρου. Ἐκεῖ μᾶς πάει τό πρόβλημα πού θέσατε, τῶν σχέσεων μεταξύ λαοῦ καί ἡγεσίας.

Μά ναί. Γιατί εἶναι βασικό. Εἶναι πρῶτο… κι ἄς εἶμαι ποιητής, ἐγώ πού τό λέω, μακριά πάντα ἀπό τήν «πολιτική». Κοιτάξτε: ὁ λαός αὐτός κατά κανόνα ἐκλέγει τήν ἡγεσία του. Καί ὅμως, ὅταν αὐτή ἀναλάβει τήν εὐθύνη τῆς ἐξουσίας –εἴτε τήν ἀριστοκρατία ἐκπροσωπεῖ εἴτε τήν ἀστική τάξη εἴτε τό προλεταριάτο–, κατά ἕναν μυστηριώδη τρόπο ἀποξενώνεται ἀπό τή βάση πού τήν ἀνέδειξε, καί ἐνεργεῖ σάν νά βρισκόταν στό Τέξας ἤ στό Οὐζμπεκιστάν!

Στό Τέξας καί στό Οὐζμπεκιστάν; Ποιητικές χῶρες!… Ἤ μήπως θέλετε νά πεῖτε: «Σάν νά βρισκόταν στή χώρα τοῦ ἑκάστοτε ρυθμιστικοῦ ‘‘ξένου παράγοντος’’; Τοῦ ἑκάστοτε… ‘‘προστάτου’’ μας;» Μήπως ἐκεῖ ἀκριβῶς ἔγκειται τό κακό;

Τό εἶπα μέ τρόπο, ἀλλά βλέπω ὅτι τό θέλετε γυμνό. Καί δέν ἔχω ἀντίρρηση νά τό ξαναπῶ φανερά, καί πιό ἔντονα: ἕνας ἀπό τούς κυριότερους παράγοντες τῶν «παρεκκλίσεων» τῆς ἡγεσίας ἀπό τό ἦθος τοῦ λαοῦ μας, εἶναι ἡ ἐκ τοῦ ἀφανοῦς καί ἐκ τῶν ἔξω «προστατευτική» κατεύθυνση. Ἀποτέλεσμα καί αὐτό τῆς ἀπώλειας τοῦ ἕρματος, τῆς «παράδοσης». Ἀντιλαμβάνομαι ὅτι στήν ἐποχή μας ἡ ἀλληλεξάρτηση τῶν ἐθνοτήτων εἶναι τόση, πού ἡ πολιτική δέν μπορεῖ ν᾿ ἀγνοήσει, ὥς ἕναν βαθμό, αὐτό πού θά λέγαμε «γενικότερη σκοπιμότητα». Ὅμως, ὑπάρχει τεράστια διαφορά ἀνάμεσα στήν «προσαρμοστική πολιτική» καί στή δουλοπρέπεια! Αὐτό εἶναι τό πιό εὐαίσθητο σημεῖο τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, «τό τιμιώτατόν του»! Καί αὐτό τοῦ καταπατοῦν συνεχῶς, κατά τόν ἐξοργιστικότερο τρόπο, οἱ ἐκπρόσωποί του στήν ἐπίσημη διεθνῆ σκηνή!

Κι ὁ «ἐπίσημος» ὅρος τῆς δουλοπρέπειας αὐτῆς, κύριε Ἐλύτη; Μήπως εἶναι ὑποκριτικότερος ἀπ᾿ τό «προσαρμοστική πολιτική»; Ἐξοργιστικότερος;

Δέν μ᾿ ἐνδιαφέρει ὁ ἐπίσημος ὅρος τῆς δουλοπρέπειας. Μ᾿ ἐνδιαφέρει ἡ οὐσία. Κι ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι μ᾿ αὐτά καί μ’ αὐτά ἐφτάσαμε σέ κάτι πού θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά ὀνομάσω «ψευδοφάνεια». Ἔχουμε, δηλαδή, τήν τάση νά παρουσιαζόμαστε διαρκῶς διαφορετικοί απ’ ὅ,τι πραγματικά εἴμαστε. Καί δέν ὑπάρχει ἀσφαλέστερος δρόμος πρός τήν ἀποτυχία, εἴτε σάν ἄτομο σταδιοδρομεῖς εἴτε σάν σύνολο, ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς γνησιότητας. Τό κακό πάει πολύ μακριά. Ὅλα τά διοικητικά μας συστήματα, οἱ κοινωνικοί μας θεσμοί, τά ἐκπαιδευτικά μας προγράμματα, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τούς Βαυαρούς, πάρθηκαν μέ προχειρότατο τρόπο ἀπό ἔξω, καί κόπηκαν καί ράφτηκαν ὅπως ὅπως ἐπάνω σ᾿ ἕνα σῶμα μέ ἄλλες διαστάσεις καί ἄλλους ὅρους ἀναπνοῆς.

«Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΓΕΝΟΣ ΑΛΛ᾿ ΑΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ»

Ὥστε, λοιπόν, ζητᾶτε «δικούς μας ὅρους ἀναπνοῆς»!

Ναί. Καί δέν πρόκειται βέβαια γιά «προγονοπληξία». Τά λέω, ἄλλωστε, αὐτά ἐγώ πού, σ᾿ ἕναν τομέα ὅπως ὁ δικός μου, κήρυξα μέ φανατισμό τήν ἀνάγκη τῆς ἐπικοινωνίας μας μέ τό διεθνές πνεῦμα, καί πού σήμερα μέ ἐμπιστοσύνη ἀποβλέπω στή διαμόρφωση ἑνός ἑνιαίου εύρωπαϊκοῦ σχήματος, ὅπου νά ἔχει τή θέση της ἡ Ἑλλάδα. Μέ τή διαφορά ὅτι ὁ μηχανισμός τῆς ἀφομοιώσεως τῶν στοιχείων τῆς προόδου πρέπει νά λειτουργεῖ σωστά, καί νά βασίζεται σέ μιά γερή καί φυσιολογικά ἀναπτυγμένη παιδεία. Ἐνῶ σ’ ἐμᾶς, ὄχι μόνον δέν λειτουργεῖ σωστά, ἀλλά δέν ὑπάρχει κἄν ὁ μηχανισμός αὐτός γιά νά λειτουργήσει! Καί μέ τή διαφορά ἀκόμη ὅτι, ἐκτός ἀπό ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ἡ ἡγετική μας τάξη, στό κεφάλαιο τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ἔχει μαῦρα μεσάνυχτα! Κοιτάξετε μέ προσοχή τά ἔντυπα πού εκδίδει ἡ ἴδια, ἤ πού προτιμᾶ νά διαβάζει, τά διαμερίσματα ὅπου κατοικεῖ, τίς διασκεδάσεις πού κάνει, τή στάση της ἀπέναντι στή ζωή. Οὔτε μιά σταγόνα γνησιότητας! Πῶς θέλετε, λοιπόν, ν᾿ ἀναθρέψει σωστά τή νέα γενιά; Ἀπό τά πρῶτα διαβάσματα πού θά κάνει ἕνα παιδί ὥς τά διάφορα στοιχεῖα πού θά συναντήσει στό καθημερινό του περιβάλλον, καί πού θά διαμορφώσουν τό γοῦστο του, μιά συνεχής καί άδιάκοπη πλαστογραφία καί τίποτε ἄλλο!

Θά μοῦ πεῖτε: εἶσαι λογοτέχνης, καλαμαράς, καί βλέπεις τά πράγματα ἀπό τή μεριά πού σέ πονᾶνε. Ὄχι, καθόλου! Καί νά μοῦ έπιτρέψετε νά ἐπιμείνω. Ὅλα τά ἄλλα κακά πού θά μποροῦσα νά καταγγείλω –ἡ ἔλλειψη οὐσιαστικῆς ἀποκεντρώσεως καί αὐτοδιοικήσεως, ἡ ἔλλειψη προγραμματισμοῦ γιά τήν πλουτοπαραγωγική ἀνάπτυξη τῆς χώρας, ἀκόμη καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀσκεῖται ἡ ἐξωτερική μας πολιτική– εἶναι ζητήματα βαθύτερης ἑλληνικῆς παιδείας! Ἀπό τήν ἄποψη ὅτι μόνον αυτή μπορεῖ νά προικίσει ἕναν ἡγέτη μέ τήν ἀπαραίτητη εὐαισθησία πού χρειάζεται γιά νά ἐνστερνιστεῖ, καί ἀντιστοίχως νά ἀποδώσει, τό ἦθος τοῦ λαοῦ. Γιατί αὐτός ὁ λαός, πού τήν ἔννοιά του τήν ἔχουμε παραμορφώσει σέ σημεῖο νά μήν τήν ἀναγνωρίζουμε, αὐτός ἔχει φτιάξει ὅ,τι καλό ὑπάρχει – ἄν ὑπάρχει κάτι καλό σ᾿ αὐτόν τόν τόπο! Καί αὐτός, στίς ὧρες τοῦ κινδύνου, καί στό πεῖσμα τῆς συστηματικῆς ἡττοπαθείας τῶν ἀρχηγῶν του, αἴρεται, χάρη σ᾿ ἕναν ἀόρατο, εὐλογημένο μηχανισμό, στά ὕψη πού ἀπαιτεῖ τό θαῦμα!

Ὅσο, λοιπόν, καί ἄν εἶναι λυπηρό, πρέπει νά τό πῶ: ὁ Ἑλληνισμός, γιά τήν ὥρα τουλάχιστον, ἐπέτυχε ὡς γένος, ἀλλ᾿ ἀπέτυχε ὡς κράτος! Καί παρακαλῶ νύχτα μέρα τόν Θεό, καί τό μέλλον, νά μέ διαψεύσουν.

Πρίν κλείσομε, κύριε Ἐλύτη, τη συνέντευξη, κάτι πού ἐθίξατε στήν ἀρχή, τό τῆς παλαιᾶς ὑγιοῦς κοινοτικῆς ὀργανώσεως τοῦ λαοῦ μας, πού ἔχει χαθεῖ πιά, πῶς νομίζετε ὅτι θά μποροῦσε ν’ ἀναβιώσει; «Αν κατεβάλλετο προσπάθεια», πρός ποιά κατεύθυνση;

Σέ μιάν ἀναβίωση αὐθεντική δέν εἶναι δυνατόν πιά νά ἐλπίζουμε – ἀλίμονο! Ἑκατόν τριάντα καί πλέον ἔτη ἀχρησίας εἶναι ἀρκετά γιά ν᾿ ἀτροφήσουν ἀκόμη καί οἱ πιό ζωντανοί θεσμοί. Ὡστόσο, ὑπάρχει τρόπος νά πλησιάσουμε, μέ σωφροσύνη καί μελέτη, στή λύση τοῦ προβλήματος, καί αὐτό σαφώς πρός τήν πλευρά τῆς αὐτοδιοικήσεως, μέ τήν πιό αὐστηρή της ἔννοια.

Δέν εἶμαι ἀρμόδιος βέβαια νά σᾶς προτείνω σχέδια. Θά ἤθελα μόνο νά κάνω δύο παρατηρήσεις: ἡ μία εἶναι ὅτι κάθε ἀπόπειρα πρός τήν κατεύθυνση αὐτή θά πρέπει νά βασιστεῖ στή φυσική καί ἱστορική διαίρεση τῆς χώρας σέ μεγάλα διαμερίσματα, πού εἶναι μιά πραγματικότητα δοσμένη, καί ὄχι στή θεωρητική τῆς γεωοικονομίας, ὅπως ἄκουσα νά ὑποστηρίζεται ἀπό πολλούς. Θά εἶναι μεγάλο σφάλμα νά παραγνωριστοῦν οἱ ψυχολογικοί παράγοντες, ἀπό τούς ὁποίους πολλές φορές ἐξαρτᾶται τό μεγαλύτερο μέρος της ἐπιτυχίας. Ἡ ἄλλη παρατήρηση εἶναι ὅτι τά μεγάλα αὐτά διαμερίσματα (μέσα στά ἑλληνικά μέτρα πάντοτε) θά πρέπει νά ὑποδιαιρεθοῦν σέ πολλές μικρές μονάδες, στενότερες καί ἀπό τήν ἐπαρχία, μέ ἀρχές δικές τους καί μέ τή δυνατότητα γιά κοινοπραξίες, προπάντων σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τή γεωργία. Γιατί ὁ πρῶτος ἀντικειμενικός σκοπός εἶναι νά λυτρωθεῖ ὁ πολίτης ἀπό τό «ταμπού» τῆς ἐξουσίας! Καί θά λυτρωθεῖ μόνον ἄν ἔχει τρόπο νά παρακολουθεῖ ἀπό κοντά ποῦ καί πῶς ἀξιοποιοῦνται οἱ θυσίες του, οἰκονομικές καί ἄλλες, πού σήμερα καταβροχθίζονται ἀπό ἕνα μακρινό καί ἀόρατο Φάντασμα.

Πηγή: theinsider.gr