Διαβάστε ολόκληρη την ομιλία ΕΔΩ!

Φίλοι μας, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Κάθε τι που υφιστάμεθα ως άτομα, προέρχεται από την πολιτική βούληση των πολιτικών μας, που μέσα από τους θεσμούς του πολιτικού συστήματος, μετατρέπεται σε νόμους και στη συνέχεια εκτελείται με όργανο την κρατική βία (δικαιοσύνη, αστυνομία, δημόσια διοίκηση). Αυτό είναι όλο το παιχνίδι.

Το κρίσιμο ζήτημα όμως είναι, το ποιος προκαλεί, κατευθύνει και ελέγχει την όποια πολιτική βούληση; Οι δισεκατομμυριούχοι και πολυεκατομμυριούχοι ολιγάρχες ή εμείς οι οικονομικά αδύναμοι πολίτες;

Επειδή η απάντηση είναι αυτονόητη, εκείνο που πρέπει να κάνουμε εμείς οι Έλληνες, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, είναι να αλλάξουμε τους αντιπροσωπευτικούς πολιτικούς θεσμούς, ώστε να πάρουμε εμείς στα χέρια μας τη δυνατότητα πρόκλησης και κατεύθυνσης της πολιτικής βούλησης στη χώρα μας.

Αυτό δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Στην πραγματικότητα θα είναι μια τεράστια σύγκρουση παγκόσμιας εμβέλειας του ελληνισμού με τον παλιό κόσμο και ειδικά με την παγκόσμια ελίτ, που δεν θέλει ούτε να ακούσει για τέτοιες εξελίξεις στα πολιτικά συστήματα, τα οποία τώρα ελέγχει απόλυτα. Όπως φυσικά ελέγχει απόλυτα και το δικό μας.

Ποιος όμως από εμάς θεωρεί ότι είναι έτοιμος γι’ αυτό;;; Ποιος πιστεύει ότι είναι έτοιμος να γράψει τη νέα ιστορία του ελληνισμού;;;

Άρθρο του Πέτρου Χασάπη
Πηγή: greeknation.blogspot.gr

Η δικηγόρος Εύα Αμπάζη, ο συνταγματολόγος Γιώργος Κατρούγκαλος και ο πρ. εισαγγελέας Ιωάννης Σακκάς θα αποδείξουν με επιχειρήματα την αδυναμία των τραπεζών να ζητούν από τους δανειολήπτες τα κόκκινα δάνεια τα οποία έχουν πληρωθεί ήδη μέσω της ανακεφαλαιοποίησης. Μάθετε όλες τις λεπτομέρειες για το παράνομο παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες εκατομμυρίων δανειοληπτών και τους έχει οδηγήσει σε απόγνωση και ενημερωθείτε για τα δικαιώματα σας και τον τρόπο με τον οποίο μπορείτε να αντιδράσετε και να σταματήσετε τις παράνομες απαιτήσεις των τραπεζών!

Πηγή: Vmedia.gr

H ​​ Eυρώπη φοβάται τον Εθνικισμό, την πανικοβάλλει το δικό της αποκύημα. Tυπικό γέννημα του Διαφωτισμού ο Εθνικισμός, άρρηκτα δεμένος με την καύχηση για την κατακράτος νίκη καταπάνω στο σκοτάδι του Μεσαίωνα, και με το έθνος-κράτος θεμελιωμένο στη θεσμοποίηση των ατομικών δικαιωμάτων, στην απολυτοποίηση των οραμάτων της ατομοκεντρικής κατασφάλισης.

Ξανάζησε η Ευρώπη τον Εθνικισμό σαν εφιάλτη και φοβάται τώρα τα καινούργια συμπτώματα: τους Νεοναζιστές, τη Λεπέν, τα κλειστά σύνορα, τον πολιτικό (και όχι μόνο) τραμπουκισμό. Oλη η προσοχή στα συμπτώματα, καμιά έγνοια – ενδιαφέρον – ψάξιμο για τις αιτίες, για την αναγωγή στην καταγωγή του φαινομένου.

Ναι, είναι αρρώστια ο Εθνικισμός, γι’ αυτό και πρώτο ζητούμενο η σωστή διάγνωση, ο διαυγής ορισμός. Είναι αρρώστια, διαστροφή, είναι η αλλοτρίωση του πατριωτισμού σε ιδεολογία. Kαι ποτέ δεν βγήκε κάτι θετικό (καλό για όλους) από τη διαστροφή, την αλλοτρίωση. Kάθε σύγχυση του πατριωτισμού με τον Εθνικισμό, αφελής ή σκόπιμη, παράγει μόνο αρνητικό αποτέλεσμα.

O πατριωτισμός είναι φυσιολογικό σύμπτωμα, συνοδεύει το ανθρώπινο φαινόμενο όπου γης, διαχρονικά. Είναι στη «φύση» του ανθρώπου (στα γνωρίσματα του είδους) να συνδέεται με τη γη που την κατοικεί, την καλλιεργεί, της καταθέτει μόχθο και ιδρώτα. Είναι και «ζώον κοινωνικόν φύσει» (από τη φύση του) ο άνθρωπος, δένεται τόσο με την πάτρια γη όσο και με τους συν-πατριώτες: κοινωνεί μαζί τους τις ανάγκες του, μοιράζεται την ικανοποίηση των αναγκών του, κοινωνεί τη ζωή και την ύπαρξη – συζεί, συνυπάρχει.

Το δέσιμό του με τη γη-πατρίδα και τους συμπατριώτες το υπεράσπιζε ο άνθρωπος ακόμα και με θυσία της ζωής του. Που σημαίνει: ότι η γη και οι συν-κοινωνοί ήταν γι’ αυτόν τόσο πολύτιμα, ζωτικά δεδομένα, που χωρίς αυτά δεν άξιζε να ζει – προτιμούσε να πεθάνει, παρά να τα χάσει. Το σπίτι – στέγη – εστία, οι τάφοι των προγόνων, οι «βωμοί» και τα «ιερά» (: τόποι όπου γινόταν πράξη η σχέση με το υπερβατικό), όπως και οι συν-κοινωνοί των αναγκών, όσοι μετείχαν στην πραγμάτωση της «κοινότητας» του βίου, συνθέτανε για τον άνθρωπο την οικειότητα της πατρίδας, την πιστότητα στο ίδιο το δώρο της ζωής – και αυτό το βιούμενο γεγονός το λέγανε «πατριωτισμό».

Χρειάζεται η άνεση διατριβής για να εντοπιστούν οι ιστορικές διεργασίες που οδήγησαν βαθμιαία στην υποβάθμιση ή και εξαφάνιση του κοινοτικού βίου, στην προτίμηση των ανθρώπων για τη μαζική, απρόσωπη συνοίκηση. Άλλαξαν οι ανάγκες, καινούργιες ανάγκες γέννησαν τη μεγαλούπολη, εξαφάνισαν την κοινότητα.

Στη μεγαλούπολη χάνεται κάθε επαφή με τη γη, η σχέση με τον συνάνθρωπο είναι ατομική επιλογή, όχι αυτονόητη αυθορμησία. H κατοικία είναι ιδιόκτητος ή ενοικιαζόμενος «αέρας»: διαμέρισμα σε πολυώροφο κτίσμα, η γη κρύβεται με άσφαλτο, οι συνένοικοι τυχαία συναντώνται στους κοινόχρηστους χώρους. Το διαμέρισμα προϋποθέτει εναλλασσόμενους ενοίκους, τους οποιουσδήποτε, δεν έχει προδιαγραφές εξυπηρέτησης συγκεκριμένης οικογένειας. «Βωμοί» και «ιερά», άξονες συνοχής των σχέσεων κοινωνίας, περιττεύουν, αφού κάθε σχεδόν σχέση είναι συναλλαγή. Και η έννοια του «ιερού» παραπέμπει πια μόνο σε ατομικές επιλογές ατομικών «πεποιθήσεων» γι’ αυτό και υπάρχει στις σύγχρονες πόλεις ποικιλία από ναούς και τεμένη για την «εξυπηρέτηση των ατομικών θρησκευτικών αναγκών». Ακόμα και οι τάφοι ενοικιάζονται, δηλαδή στα τρία χρόνια τα οστά πρέπει να εκταφούν, να πακεταριστούν σε οστεοφυλάκιο – με εναλλακτική λύση την αποτέφρωση: πρωτογονισμό επιδεικτικού μηδενισμού, έμπρακτη χλεύη της «επ’ ελπίδι σποράς».

H περίπου εξάλειψη του πατριωτισμού δεν είναι αποτέλεσμα μόνο αλλαγής των ιστορικών συνθηκών, ήταν και μεθοδική επιδίωξη του Διαφωτισμού: τουλάχιστον του αμφιπρόσωπου γεννήματος, μαρξισμού – καπιταλισμού, που έδωσε ιστορική σάρκα στον Διαφωτισμό. Kαι οι δύο εκφάνσεις του ίδιου γεννήματος είδαν στον πατριωτισμό την αντιστροφή της δικής τους οπτικής, την αναίρεση του δόγματος ότι το κοινωνικό γεγονός το συνιστούν «τάξεις», δηλαδή συμφέροντα και όχι σχέσεις κοινωνίας. Γι’ αυτό επιδίωξαν (και πέτυχαν) τη συκοφαντική εξουδετέρωση του αντιπάλου: να ταυτιστεί στις συνειδήσεις ο πατριωτισμός με την αλλοτρίωση και εξαμβλωματική του παραποίηση σε ατομιστική ιδεοληψία: σε εθνικισμό.

Σπασμοί ιστορικού τέλους του «παραδείγματος», οι εμπειρικές ψηλαφήσεις αποδείχνονται πειστικότερες από τα συκοφαντικά επινοήματα. Tο υποτιθέμενο όραμα της «αταξικής κοινωνίας», τη «νίκη του προλεταριάτου», την ταξινόμησε ο 20ός αιώνας στις κορυφαίες εκφάνσεις της απανθρωπίας και εφιαλτικής φρίκης που γνώρισε η ανθρώπινη Ιστορία. Και σήμερα ζούμε σε εξέλιξη την ταξιθέτηση, στα ίδια κορυφώματα πρωτογονισμού και θηριωδίας, της άλλης όψης του «διαφωτιστικού» Ιανού: τον παγκοσμιοποιημένο ολοκληρωτισμό της απανθρωπίας των «Αγορών»: Να λεηλατείται από τοκογλύφους ο κοινωνικός πλούτος της συλλογικότητας, να λογαριάζεται «πρόοδος» και «εκσυγχρονισμός» η βάναυση εξαφάνιση του «κοινωνικού κράτους», ιδιωτικοί οίκοι κερδοσκόπων να «αξιολογούν» τη φερεγγυότητα κρατών και να υποθηκεύουν εκβιαστικά τον πλούτο τους. Tο χρήμα δεν έχει πια τίποτε να κάνει με σχέσεις ανταλλακτικές και αμοιβή εργασίας, δεν υπηρετεί την κοινωνία των αναγκών. Είναι αφηρημένο λογιστικό μέγεθος που μετράει την πλεονεξία και τη μέθη ισχύος ως αυταξίες σε ένα σαδο-μαζοχιστικό, φρικώδες παιχνίδι τζόγου στα διεθνή Χρηματιστήρια.

Αχτίδα προμηνύματος ότι καταρρέει και η δεύτερη όψη του αμφιπρόσωπου Διαφωτισμού είναι ο «Ευρωσκεπτικισμός». Σημαίνει: λέμε ναι στην ενωμένη Ευρώπη, λέμε όχι στην Eυρωμαρμελάδα. Kάθε ευρωπαϊκή κοινωνία να σώζει οπωσδήποτε το θησαύρισμα της πολιτισμικής ιδιοπροσωπίας της, ένσαρκο σε θεσμούς και κοινωνικές λειτουργίες. Είναι σκέτη παράνοια, αλλά και αυτοκτονία της Ευρώπης να λειτουργεί ο Πορτογάλος σαν Βρετανός, ο Ούγγρος σαν Γερμανός, ο Φιλανδός σαν Ισπανός, τα σχολειά και τα πανεπιστήμια της Γαλλίας ίδια με της Δανίας, τα συνδικάτα ή τα δικαστήρια της Ιταλίας να συστοιχούν με αυτά της Ολλανδίας.

H ταυτότητα (γι’ αυτό και δύναμη) της Ευρώπης είναι η δυναμική πολυμορφία και διαφορότητα των λαών της, η έμπρακτη αντίστασή τους στην ισοπεδωτική ομοιομορφοποίηση που απαιτούν οι «Αγορές», στην εκδοχή φορέων συναρπαστικής πολιτισμικής ετερότητας σαν απρόσωπων, αδιαφοροποίητων μονάδων καταναλωτικής αδηφαγίας.

O Εθνικισμός είναι διαστροφή, αρρώστια, ο Ευρωσκεπτικισμός αχτίδα ελπίδας. Δεν συμβιβάζονται.

Άρθρο του Χρήστου Γιανναρά
Πηγή: Η Καθημερινή