Αυτό το ερώτημα έχει γίνει η αγαπημένη καραμέλα σε συζητήσεις εντός κι εκτός συνόρων. Οι εύκολες απαντήσεις είναι πολλές. Ο καθένας μπορεί να βρει ένα σάκο του μποξ και να εκτοξεύσει πάνω τη οργή του. Όλοι μπορούμε να βγάλουμε την ουρά μας απέξω και να υποδείξουμε κάποιον άλλον που φταίει για την κατάντια μας ή αντίθετα να φορτωθούμε όλες τις ενοχές και ν’ αρχίσουμε να αυτομαστιγωνόμαστε. Όμως η ουσιαστική απάντηση στο ερώτημα, δεν μπορεί να είναι παρά μία.

Ποιοι Έλληνες;
Οι Έλληνες σαν ένας λαός που κατοικεί σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο ή μια κοινή συνισταμένη που ενώνει ανθρώπους διαφορετικούς μεταξύ τους αλλά που έχουν μια συγγενή αντίληψη των όσων συμβαίνουν; Αν λοιπόν εννοούμε τους Έλληνες σαν κατοίκους ενός συγκεκριμένου χώρου, αυτόματα οδηγούμαστε στην απάντηση του γιατί δεν γίνεται τίποτα. Γιατί οι έλληνες, έχουν τόσες μεγάλες διαφορές μεταξύ τους, ώστε να μην μπορούν να βρουν κοινές συνισταμένες αντίστασης, γιατί πολύ απλά οι Έλληνες δεν έχουν κοινές αντιλήψεις. Ένα μέρος των Ελλήνων μπορεί να θεωρεί πρόοδο το να πάρει πίσω τους μισθούς και καταθέσεις που έχασε κι όλα καλά. Ένα άλλο μέρος μπορεί να θέλει να βρει ευκαιρίες να κάνει μπίζινες μέσα στα συντρίμμια. Κάποιοι άλλοι μπορεί να οραματίζονται ανατροπές κι επαναστάσεις απέναντι στο υπάρχον σύστημα. Μια άλλη κατηγορία μπορεί να είναι παντελώς αδιάφορη στις κοινές συνισταμένες και να σκέφτεται μόνο το τομάρι της και πως θα επιβιώσει. Κάποιοι άλλοι μπορεί να ονειρεύονται πως είναι απόγονοι του Λεωνίδα και του Αυξεντίου και κάποιοι άλλοι απόγονοι των ηγεμόνων του Βυζαντίου.

Υπάρχει μια ατέλειωτη ποικιλία κατοίκων ενός τόπου που είναι εγκλωβισμένοι σε συγκεκριμένες ιδεολογίες, οικονομικά συμφέροντα, προσωπικές φιλοδοξίες, ιδιαίτερα προβλήματα στα φτωχικά η τις πολυτελείς βίλλες του ο καθένας. Για να λειτουργήσει ένας λαός σαν σύνολο απέναντι σε ένα οποιονδήποτε εχθρό που θέλει να σκλαβώσει τη πατρίδα του ή ακόμα και να την αφανίσει, πρέπει να έχει δημιουργήσει μέσα του κάτι σημαντικότερο από τα προσωπικά συμφέροντα των επί μέρους μονάδων. Πρέπει να έχει ένα απόθεμα κοινών συνισταμένων που είναι ιερές αξίες, και τις οποίες δεν επιτρέπει να παραβιάζει κανείς άσχετα σε τι προσωπική κατάσταση βρίσκεται. 

Για να αγαπάει ένας λαός την πατρίδα του και να σέβεται την ιστορία του και τους προγόνους του, πρέπει να υπάρχουν διδάγματα, αγαθά που ξεφεύγουν από την σφαίρα της καθημερινότητας, παραδόσεις, χαρακτηριστικά  που τα έχει διαφυλάξει σαν εθνική του ταυτότητα. Όμως υπάρχει κάτι τέτοιο σήμερα; Ελλάδα και Κύπρος, που λαός και ηγεσίες τις αναφέρουμε συνέχεια, και μονίμως τις βάζουμε μπροστά στη προσωπική μας μιζέρια, τη πνευματική μας φτώχεια, την υποταγή μας σε όλο αυτό το παρανοϊκό σύστημα που βιώνουμε, είναι κάτι το αφηρημένο; Όχι φυσικά. Είναι κράτη με συγκεκριμένα σύνορα και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που αποτελούν για αιώνες τώρα τις ρίζες του Ελληνισμού, την κυριαρχία των οποίων δεν πρέπει να επιτρέπουμε να αμφισβητείται από κανένα άλλο κράτος. Οι εκάστοτε όμως ηγεσίες Ελλάδας και Κύπρου αντί να έχουν ύψιστη προτεραιότητα τους την προστασία τους, δια μέσω της χάραξης μιας πανεθνικής στρατηγικής, πρώτασσαν πάντα την αυτοσυντήρηση τους εφαρμόζοντας για ύψιστα εθνικά θέματα πολιτικές του ποδαριού και του άρπα κόλα. Στον αντίποδα υπάρχει μια Τουρκία που ακολουθεί για δεκαετίες αταλάντευτα μια εθνική στρατηγική και κερδίζει νίκες σε βάρος του Ελληνισμού τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Κύπρο.

Όταν λέμε Ελληνισμός, αυτό που φέρνουμε στην επιφάνεια για να μας σώσει είναι το βαρύ παρελθόν μας, το βαρύ όνομά μας. Όμως το όνομα αυτό μπορεί να είναι βαρύ, αλλά οι κάτοικοι των χωρών μας είναι καταναλωτές ενός παγκόσμιου συστήματος αξιών, ζουν και λειτουργούν με τα πρότυπα αυτού του συστήματος, έχουν δημιουργήσει σαν αξίες και ανάγκες αυτά που προτείνει αυτό το σύστημα αξιών. Ο Έλληνας καταναλωτής των μεγάλων αλυσίδων σούπερ μάρκετ, των ριάλιτυ της τηλεόρασης, ο συλλέκτης διαφόρων γκάτζετ τελευταίας τεχνολογίας, ο λάτρης της ρόδας, της μάσας, της μοδάτης ένδυσης, ο διψασμένος για χρήμα και καλοπέραση, ο αντιγραφέας τηλεπερσόνων, και πρωταγωνιστών διαφημιστικών σποτ, σε τίποτα δεν διαφέρει από τον εθισμένο ευρωπαίο ή αμερικανό καταναλωτή, παρά μόνο σε ότι αφορά τον τρόπο που εφαρμόζει και υπακούει στα ερεθίσματα αυτά.

Ο μέσος Έλληνας δεν είναι με ένα βιβλίο στο χέρι να μελετάει αρχαίους φιλοσόφους, ούτε φοράει τη φουστανέλα του Κολοκοτρώνη, ούτε πολεμάει στα βουνά της Πίνδου με κρυοπαγήματα στα πόδια, η στα βουνά του Μαχαιρά όπως ο Γρηγόρης Αυξεντίου. Ο μέσος Έλληνας στο χέρι του κρατάει ένα τάμπλετ, ένα ακριβό κινητό, φοράει κάποια ξένη επώνυμη φίρμα, και πολεμάει για μια πρόσληψη του σε κάποιο πολυεθνικό κολοσσό ή για ένα διορισμό στο δημόσιο για να του εξασφαλίσει χρήμα για να μπορεί να αγοράσει κι άλλα από αυτά τα “αγαθά” που είναι και η κεντρική ιδέα της ζωής του και της κοσμοαντίληψής του. Το αν χορεύει ζεϊμπέκικο και τσιφτετέλια ενώ οι συγγενείς του Ευρωπαίοι χορεύουν ταραντέλες, βαλς και καντρίλιες δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Το αν παρακολουθεί μετά μανίας ένα χαζοκούτι που έχει κι ελληνικούς υπότιτλους ακριβές αντίγραφο με τα υπόλοιπα χαζοκούτια των εκτός συνόρων κατοίκων είναι η ουσία.

Γιατί όταν δεν έχεις να παρουσιάσεις κάτι διαφορετικό που να αλλάξει τα δεδομένα αλλά κυκλοφορείς μέσα στα ίδια βρομόνερα, με όλο τον υπόλοιπο πλανήτη, το να λες “εμείς είμαστε Έλληνες ρε” καταντάει γραφικό. Όταν οι άνθρωποι που έχεις επιλέξει να σε κυβερνούν είναι ιδιοτελείς και διεφθαρμένοι και κλώνοι όλων των υπόλοιπων κυβερνώντων στα άλλα κράτη. Όταν οι κατευθύνσεις που μεγαλώνεις τα παιδιά σου είναι κλωνοποιημένες κατευθύνσεις των υπόλοιπων γονιών εκτός συνόρων. Όταν οι αξίες που έχεις στη ζωή σου και η αντίληψή σου για τον κόσμο και για τον άνθρωπο είναι καρμπόν με τις αντιλήψεις ενός παγκόσμιου συστήματος, με τι τρόπο δηλαδή αποδεικνύεις την ιδιαίτερη ταυτότητα που υποτίθεται πως έχεις;

Οι Έλληνες λοιπόν δεν αντιδρούν γιατί πολύ απλά δεν μπορούν η δεν θέλουν να βρουν κάτι για το οποίο να πολεμήσουν, τόσο ισχυρό, τόσο σπουδαίο, ώστε να θυσιάσουν την προσωπική τους ασφάλεια για ένα μεγάλο ιδανικό. Ένα κοινό όνειρο που θέλουν να γίνει πραγματικότητα. Και που θα μπορέσουν να το μεταδώσουν και πέρα από τα σύνορα. Ένα μήνυμα για όλη την ανθρωπότητα. Μια διαφορετική πρόταση απεγκλωβισμού των ανθρώπων από τη παγκόσμια φυλακή τους. Αυτό το μήνυμα έδωσαν οι πρόγονοι μας στην ανθρωπότητα και για αυτό σε κάθε γωνιά της γης, ανεξάρτητα από χρώμα, ράτσα, τόπο, χρόνο, υπάρχουν ακόμα τα ίχνη τους. Ένα μήνυμα που δεν έχει καμιά σχέση με ότι εμείς σήμερα δίνουμε στα παιδιά μας.

Για αυτό και φοβόμαστε όλο και περισσότερο για τα σύνορα μας. Τους κακούς που θα μας κατασπαράξουν. Εχθρούς από κάθε κατεύθυνση. Γιατί δεν έχουμε κάτι τόσο δυνατό ώστε να είναι από μόνο του όπλο που κανείς δεν μπορεί να νικήσει. Δεν έχουμε κοινή αντίληψη μιας εθνικής ταυτότητας που είναι φτιαγμένη όχι από λόγια αλλά από έργα που οι άλλοι θα επιθυμήσουν να αντιγράψουν κι όχι να καταστρέψουν. Δεν έχουμε να παρουσιάσουμε ισχυρά διαπραγματευτικά χαρτιά και να απειλήσουμε όποιον διαταράξει την ελληνικότητά μας, γιατί πολύ απλά εμείς υποσκάπτουμε με τις πράξεις μας την ελληνικότητα μας. Είμαστε πρόχειρα αντίγραφα των υπόλοιπων που θεωρούμε ξένους. Είμαστε σχεδόν όλοι προδότες των αξιών και των ιδανικών των προγόνων μας. Για αυτό και εκλέγουμε ανάλογους με την αντίληψή μας ανθρώπους να μας εξουσιάζουν, για αυτό φοβόμαστε τόσο ώστε να καταντήσουμε ζητιάνοι και απελπισμένοι. Για αυτό προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε τρόφιμα σε περίπτωση καταστροφής, άλλοι το σκάνε για να φτιάξουν τη ζωή τους αλλού, κι άλλοι ονειρεύονται αιματηρές εκκαθαρίσεις και νέα στρατόπεδα γιατί φοβούνται. Φοβούνται να διεκδικήσουν την αληθινή ελευθερία.

Αυτοί που δεν αντιδρούν λοιπόν δεν είναι οι Έλληνες αλλά οι κλώνοι του δυτικού μοντέλου ζωής, οι εγκλωβισμένοι στα ίδια αδιέξοδα, στους ίδιους εφιάλτες με τους κατακτητές τους. Και για αυτό και όλος ο πόλεμος που γίνεται αυτή τη στιγμή γύρω μας ποντάρει ακριβώς σ’ αυτό. Να μην αποκτήσουμε με κανένα τρόπο συνείδηση του τρόπου που θα μπορούσαμε να γκρεμίσουμε αυτό το μοντέλο ζωής σε 24 ώρες. Γιατί οι γνωρίζοντες ξέρουν πως μέσα μας υπάρχει ένα ανυπότακτο πνεύμα, μια ιερή τρέλα που λειτουργεί σε διαφορετικό επίπεδο, γνωρίζουν πως αν μας έπιανε το πείσμα μας και κατορθώναμε όπως έχουμε κάνει χιλιάδες φορές στην πανάρχαια ιστορία μας να βάλουμε πάνω από τους ατομικούς μας φόβους, τα συλλογικά μας όπλα, θα φέρναμε ανάποδα ολόκληρο τον πλανήτη.

Γνωρίζουν πως έχουμε συγκεκριμένους δεσμούς που αν τους ενεργοποιήσουμε και τους ενισχύσουμε θα κατορθώσουμε να ξεθάψουμε από μέσα μας μεγαλείο, που τώρα έχει κρυφτεί κάτω από τόνους σκουπιδιών, ασύμβατων με τη πραγματική μας φύση, για αυτό και φροντίζουν αργά και σταθερά να εξαφανίσουν όλους αυτούς τους δεσμούς. Και το κάνουν πολύ εύκολα γιατί η πλειοψηφία των Ελλήνων έχει ξεχάσει ποιοι είναι αυτοί οι δεσμοί και τι δύναμη έχουν. Είναι τυχαίο που οι Έλληνες διασκορπισμένοι σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, μπορούν και κάνουν θαύματα; Είναι τυχαίο που έχουν τέτοιους μηχανισμούς μέσα τους ώστε να είναι όποτε και όπου θελήσουν παγκόσμιοι πολίτες, χωρίς σύνορα, χωρίς κανένα εμπόδιο να προσαρμόζονται άμεσα ακόμα και στους πιο αφιλόξενους τόπους, και να διαπρέπουν ο καθένας στο δικό του χώρο;

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Απλά εμείς το έχουμε ξεχάσει κι έχουμε δεχτεί αδιαμαρτύρητα τη μετατροπή μας σε ανδρείκελα μιας παγκόσμιας παράνοιας. Κανένας κομματικός μηχανισμός δεν ήταν πατριωτικός σε Ελλάδα και Κύπρο, ποτέ καμιά κυβέρνηση δεν λειτούργησε με γνώμονα το συμφέρον του Ελληνισμού. Οι ηγέτες μας και τα κόμματα μας ούτε μεγαλείο είχαν ούτε στελέχη που να ασπάζονται το ελληνικό μοντέλο αντίληψης. Όλα ξενόφερτα ήταν και είναι. Προσαρμοσμένα στα διεθνή πρότυπα με σκοπό να προσαρμόσουν και όλους τους κατοίκους σ’ αυτά. Κατοίκους που τρέχουν στα σούπερ μάρκετ ν’ αγοράσουν λεμόνια από την Αργεντινή, φιστίκια Αιγίνης από τη Τουρκία και λάδι από τη Γερμανία!

Κατοίκους που διαβάζουν ένα σωρό αηδίες και τους δικούς τους συγγραφείς, ποιητές, φιλοσόφους, ζωγράφους, καλλιτέχνες τους θεωρούν κουραστικούς ή ντεμοντέ. Κατοίκους που κάνουν οικονομίες για να πάνε σ’ ένα μοδάτο θέρετρο και δεν έχουν μπει στο κόπο ν’ ανέβουν ούτε μέχρι το Παρθενώνα η το Θέατρο Κουρίου για να τα δουν από κοντά. Κατοίκους που ο ζωτικός τους χώρος καταλαμβάνεται από ότι αηδία τους πουλήσει κάθε απατεώνας. Έλληνες, Ιταλοί, Ισπανοί, Πορτογάλοι και Ιρλανδοί που πρέπει εδώ και τώρα να συμμορφωθούν στην εντέλεια στη νέο αποικιοκρατική μανία των αγγλοσαξώνων, της ενωμένης και τρανής Γερμανίας, της Αμερικής των οίκων αξιολόγησης, και τη παγκόσμια τραπεζική κυριαρχία των ψυχασθενών ….

Με συγκρατημένη αισιοδοξία, πίσω από όλο αυτό το σκοτεινό και καταθλιπτικό τοπίο, βλέπω πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και βολικά για όσους τα έχουν σχεδιάσει. Ξεπετάγονται σιγά σιγά διάφοροι ναυαγοί και φτιάχνουν σχεδίες για την επιστροφή στη πατρίδα. Βλέπω ανάμεσα στους υπερβολικά κοιμισμένους και καναπεδιασμένους πολίτες, να ξεπετάγονται κάποιοι άνθρωποι που είναι υπερβολικά αφυπνισμένοι.  Είναι αυτοί που στο τέλος θα αλλάζουν τα πράγματα, να σπρώξουν μπροστά τους έλληνες. Ενώ κάποιοι τους βλέπουν σαν τρελούς και ονειροπόλους , άλλοι τους βλέπουν σαν ιδιοφυείς και ανιδιοτελείς πατριώτες. Πιστεύω ότι οι Έλληνες που είναι αρκετά τρελοί ώστε να πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον ελληνισμό, είναι αυτοί που τελικά θα το κατορθώσουν. Δεν έχει σημασία ο αριθμός τους, το ότι συμβαίνει έχει σημασία…

Συντάκτης: Όμηρος Αλεξάνδρου
Πηγή: http://omirosalexandrou.blogspot.com