Για τις 19 Νοεμβρίου 2015 αναβλήθηκε η συζήτηση στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου για το εάν είναι αντισυνταγματικό ή όχι το Έκτακτο Ειδικό Τέλος υπέρ του Δημοσίου στις Ηλεκτροδοτούμενες Δομημένες Επιφάνειες (ΕΕΤΗΔΕ, το λεγόμενο «χαράτσι») που εισπράχθηκε μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ.

Ειδικότερα, η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου θα κρίνει εάν θα επικυρώσει ή όχι την απόφαση του Δ΄ Τμήματος του Ανωτάτου Δικαστηρίου που έχει κρίνει ότι το Έκτακτο Ειδικό Τέλος είναι αντισυνταγματικό και αντίθετο στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).

Κατά την έναρξη της ακροαματικής διαδικασίας, ο νομικός παραστάτης του Δημοσίου ζήτησε την αναβολή της συζήτησης της υπόθεσης, υποστηρίζοντας ότι λόγω των επειγόντων οικονομικών υποχρεώσεων και ζητημάτων που απασχολούν τα κυβερνητικά στελέχη, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, δεν υπήρξε η δυνατότητα διαβούλευσης στο υπουργείο Οικονομικών.

Παράλληλα, ο συνήγορος του Δημοσίου ανέφερε ότι είναι επιβεβλημένη η αναβολή της υπόθεσης, καθώς έχουν καταβληθεί από το «χαράτσι» 6,5 δισεκατομμύρια ευρώ.

Οι δικηγόροι των καταναλωτικών οργανώσεων και ο Γ. Κόκκας ως εκπρόσωπος του Ελληνικού Κινήματος Άμεσης Δημοκρατίας, που έχουν προσφύγει στη Δικαιοσύνη κατά του ΕΕΤΗΔΕ, αντέδρασαν στο αίτημα αναβολής, αλλά η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου ανέβαλε την συζήτηση για 19 Νοέμβριο 2015.

Υπενθυμίζεται ότι το Δ΄ Τμήμα του Αρείου Πάγου έχει κρίνει κατά πλειοψηφία (3 υπέρ και 2 κατά) ότι το «χαράτσι» παραβιάζει διατάξεις τόσο του Συντάγματος όσο και του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ.

Πηγή:  ΕΘΝΟΣ.gr

Η αριστερή παρένθεση δεν είναι παρένθεση.
Η νέα κυβέρνηση αποδείχθηκε σκληρό καρύδι – τι εικονικούς πνιγμούς, τι εκβιασμούς, τι bankrun δεν δοκίμασαν οι σαμαροβενιζέλοι της Ευρώπης… μέχρι το μαρτύριο της σταγόνας του Ντράγκι άντεξε η χώρα – το απόλυτο όπλο. Φαίνεται ότι η αριστερή παρένθεση δεν είναι παρένθεση – κι όσο τραβάνε το σκοινί τόσο ελατήριο γίνεται: η νέα κυβέρνηση κινείται από τις 25 Γενάρη στον πάτο των δυνατοτήτων, σε απαγορευμένη ζώνη, σε υγειονομικό αποκλεισμό και χρηματοδοτική καραντίνα… Τι χειρότερο να της συμβεί;

Από την άλλη είναι αξιοθαύμαστη η ψυχραιμία των πολιτών – συνεχίζουν να υποστηρίζουν τις πρωτοβουλίες του Αλέξη Τσίπρα και των συνεργατών του με θηριώδη ποσοστά, αντί να πανικοβληθούν και να υποταχθούν στον μονόδρομο της λιτότητας του Σόιμπλε. Κι αυτούς τους υποτίμησαν όσοι επεξεργάστηκαν το σχέδιο ασφυξίας.

Τώρα ο χρόνος σώνεται – το τετράμηνο γέφυρα έγινε τρίμηνο και πάει για δίμηνο όσο στο eurogroup αρνούνται να το υλοποιήσουν – μόνοι τους σαμποτάρουν την πολιτική συμφωνία σε τεχνοκρατικό επίπεδο, αλλά το παιχνίδι αυτό έχει και τα όριά του: κι αυτά είναι η εξάντληση των διαθεσίμων της χώρας και η χρεοκοπία της εντός ευρώ. Αυτό δλδ που δεν θα μπορούσε να αντέξει ούτε η Γερμανία, ούτε η ΕΕ, ούτε το ευρώ – θα γινόταν στην στιγμή αναξιόπιστο νόμισμα.

“Ελλάδα, γιατί δεν φεύγεις;”
Ο Σόιμπλε δεν είναι Φούντας – και η Ελλάδα δεν είναι η Στέλλα της ταινίας. Στις 24 Απριλίου το αργότερο οι εταίροι θα αρνηθούν το γερμανικό διάβημα – έδωσαν όλο τον χρόνο σε Σόιμπλε και Ντράγκι να δοκιμάσουν όλα τα μέσα συνεπικουρούμενοι από τα διαπλεκόμενα γερμανικά κυρίως ΜΜΕ – αλλά δεν μπορούν πλέον να ρισκάρουν ένα ατύχημα, μια κόντρα με αμερικάνους, ρώσους και κινέζους που δεν έχουν καμιά όρεξη να ρισκάρουν νέα και μεγαλύτερη ύφεση παγκοσμίως. Αν η Γερμανία δεν μπορεί να διαχειριστεί το 2% της ευρωζώνης, δεν κάνει για παγκόσμιος παίκτης. Γι αυτό και η Μέρκελ μένει στο παρασκήνιο και στρογγυλεύει τον προκλητικό λόγο των συνεργατών της – αυτή θα εμφανιστεί ως υπεράνω και ως ηγέτης στο παρά πέντε.

Το άνοιγμα της χώρας μας γεωπολιτικά σε Κίνα και Ρωσία, η απήχηση των οικονομικών ιδεών της στην Αμερική και ο χρόνος που περνά αμείλικτα, έχουν ήδη αποφασίσει: οι τεχνοκράτες θα αποσυρθούν μετά το Πάσχα, σαν μαριονέτες και στη θέση τους θα εμφανισθεί ο ρεαλισμός, ο συμβιβασμός. Από κει και πέρα, κάθε γεγονός θα είναι και κάτι θετικό για την χώρα μας – όλα τα χειρότερα σενάρια έχουν δοκιμαστεί – και η υπομονή κυβέρνησης και πολιτών θα ανταμειφθεί.

Οι Γερμανοί έπαιξαν και έχασαν – ακόμη μια φορά αποδείχθηκε ότι δεν τους ταιριάζει η πολεμική ιαχή αλλά μάλλον η υπέρβαση: ο αυτοέλεγχος, η ευρωπαϊκή ιδέα, η ανοχή και η συνεργασία. Η πρόσκαιρη εικόνα της ανίκητης μηχανής, μπορεί να είναι στο DNA των πολιτικών τους αλλά δεν έχει αποτέλεσμα όταν ο αντίπαλος έχει υπομονή. Κι επειδή η ελληνική αριστερά ήδη τους έχει αντιμετωπίσει ευφυώς στο παρελθόν, δεν είναι και χθεσινή – κι ότι δεν την σκοτώνει την κάνει πιο δυνατή: αυτό το ξέχασαν οι φίλοι του Σόιμπλε, εντός και εκτός συνόρων. Έπρεπε να μας “σκοτώσουν” πραγματικά, όχι εικονικά εξ αρχής – αλλά έδωσαν ακόμη μια χαμένη μάχη. Η ιστορία καταγράφει ακόμη μια φορά “τζάμπα μάγκες” από τον βορρά – έναν χάρτινο τίγρη που στηρίζεται στην διαγραφή του 60% του χρέους του το 53, αν και ματοκύλισε την υφήλιο, στην μίζα ως επίσημη πολιτική εξαγωγών και την χρησιμοποίηση της ενωμένης Ευρώπης ως προνομιακής αγοράς και του ευρωπαϊκού νότου ως αποικίας χρέους.

Όλα αυτά τώρα, μαζί με τις απλήρωτες αποζημιώσεις, θα βγουν αναπόφευκτα στην επιφάνεια ως το πραγματικό πρόβλημα της ΕΕ και του ευρώ – τι το ήθελαν το bullying; Καλά δεν ήσαν σε πλεονεκτική θέση και κανείς δεν μιλούσε εναντίον τους;

Η καυτή πατάτα είναι τώρα στα χέρια των εταίρων μας. Πως θα την χειριστούν είναι τώρα η δική τους αγωνία.

Συντάκτης:  Γιώργος Παπασπυρόπουλος
Πηγή:  Η αριστερή στρουθοκάμηλος

Ενώ τον τελευταίο καιρό αυξάνεται συνεχώς η τουρκική προκλητικότητα με διεκδικήσεις επί 16 νησιών στο Αιγαίο, καλό θα είναι να γνωρίζουμε μερικά πράγματα που αποδεικνύουν την τουρκική αυθαιρεσία η οποία «βρίσκει και κάνει» χωρίς να έχει κανένα νομικό, ιστορικό και πολιτικό έρεισμα.

Το ελληνικό κράτος ιδρύθηκε ουσιαστικά με το Πρωτόκολλο της 22 Μαρτίου 1829, μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας. Το Πρωτόκολλο αυτό καθόριζε τα σύνορα της Ελλάδας στην γραμμή Άρτας, Βόλου και εγκρίθηκε από την Οθωμανική κυβέρνηση. Με την συνθήκη του Λονδίνου, στις 24 Απριλίου 1839, μεταξύ της Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας και Οθωμανικής αυτοκρατορίας, δόθηκαν στην Ελλάδα η Εύβοια και οι Βόρειες Σποράδες. Τα επόμενα χρόνια το σημαντικότερο ζήτημα του Αιγαίου για το νεαρό ελληνικό κράτος, ήταν το κρητικό πρόβλημα και ο ξεσηκωμός των Κρητικών για ένωση με την Ελλάδα. Στις 28 Νοεμβρίου 1897, η Κρήτη ανακηρύσσει μονομερώς την αυτονομίας της. Τελικά και μετά τους νικηφόρους για την Ελλάδα βαλκανικούς πολέμους, σύμφωνα με τις συνθήκες του Λονδίνου, στις 30 Μαΐου 1913 και της Αθήνας, 14 Νοεμβρίου 1913, η Κρήτη ενσωματώνεται με την Ελλάδα.

Όσον αφορά την τύχη των άλλων νησιών του βορείου Αιγαίου που είχαν περιέλθει στην Ελλάδα, σύμφωνα με το άρθρο 5 της Συνθήκης του Λονδίνου, στις 30/5/1913, η Οθωμανική κυβέρνηση από την μια και τα Βαλκανικά κράτη από την άλλη, (Βουλγαρία, Ελλάδα, Μαυροβούνιο, Σερβία), έδιναν στις μεγάλες δυνάμεις το δικαίωμα να αποφασίσουν για το μέλλον αυτών των νησιών. Η απόφαση των 6 μεγάλων δυνάμεων, (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Ρωσία), στην συνδιάσκεψη του Λονδίνου το 1914, ήταν ότι στα νησιά του Αιγαίου που βρίσκονται υπό ελληνική κατοχή, πλην των νησιών Ίμβρου και Τενέδου, θα διατηρηθεί η ελληνική κατοχή.

Η Οθωμανική κυβέρνηση δεν δέχτηκε την απόφαση αυτή και με απαντητικό υπόμνημα στις 16 Φεβρουάριου 1914, ενώ δέχεται την συμφωνία για την Ίμβρο και Τένεδο, απορρίπτει την απόφαση για τα αλλά νησιά. Η Οθωμανική άποψη ήταν ότι και η Σαμοθράκη και η Λήμνος θα έπρεπε να μείνουν υπό τουρκική κυριαρχία με το ίδιο σκεπτικό που έμειναν τα νησιά Ίμβρου και Τενέδου, σαν τμήμα του Τσανάκ Καλέ. Όταν απορρίφθηκε το τουρκικό υπόμνημα προτάθηκε η αυτονομία των νησιών αυτών, όπως επίσης και της Λέσβου, Χίου, Σάμου και την Ικαρίας. Και το αίτημα αυτό όμως της Τουρκίας απορρίφθηκε από την Ελλάδα και τον εκπρόσωπο της Αγγλίας, λόρδο Curzon, οι οποίοι έκαναν αναφορά στις συνθήκες του 1913 και στην απόφαση του 1914.

Παρ’ όλο που οι Οθωμανοί υποστήριξαν τότε ότι τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου μεταξύ των 1914 και 1923 βρίσκονταν υπό την κατοχή της Ελλάδας, μετά την συνθήκη της Λοζάνης η Τουρκία με το άρθρο 12 της συνθήκης αποδέχτηκε την απόφαση του 1914. Σύμφωνα με το άρθρο αυτό, αναγνωρίζεται η ελληνική κυριαρχία στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου εκτός από την Ίμβρο, Τένεδο και τα νησιά που αναφέρονται στο άρθρο 15, (Δωδεκάνησα), τα οποία δόθηκαν στην κυριαρχία της Ιταλίας.

Το άρθρο 13 της συνθήκης της Λοζάνης περιλαμβάνει το θέμα της αποστρατικοποίησης που περιλαμβάνεται και στην συνθήκη του Λονδίνου. Το άρθρο αυτό αναφέρει τα εξής : Άρθρο 13. 1) Στα αναφερόμενα νησιά δεν θα κατασκευαστεί καμία ναυτική βάση και καμία οχύρωση. 2) Θα απαγορευτεί η πτήση των ελληνικών στρατιωτικών αεροπλάνων και άλλων εναέριων οχημάτων πάνω από τα παράλια εδάφη της Ανατολίας. Σε αντάλλαγμα και η τουρκική κυβέρνηση θα απαγορεύσει την πτήση των στρατιωτικών της αεροπλάνων και άλλων εναέριων οχημάτων πάνω από τα προαναφερθέντα νησιά, (κάτι που το παραβιάζει συνεχώς η Τουρκία από την δεκαετία του εβδομήντα) 3) Σε αυτά τα νησιά οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις δεν θα είναι περισσότερες από τον αριθμό των στρατιωτών που θα μπορεί να έχει κληθεί κανονικά, (δηλαδή δεν αναφέρεται η πλήρης απουσία στρατιωτικών τμημάτων) , και να εκπαιδευτεί επί τόπου και οι δυνάμεις της χωροφυλακής και της αστυνομίας θα είναι ανάλογες με αυτές που είναι σε ολόκληρη την Ελληνική χώρα. Η δημιουργία από την Τουρκία της Στρατιάς του Αιγαίου από το 1975 και μετά είναι τουρκική παραβίαση της συνθήκης.

Οι Τούρκοι ισχυρίζονται ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία και συνεπώς η διάδοχος της, τουρκική κυριαρχία συνεχίζεται νόμιμα επί των νησιών που απέχουν λιγότερες από τα τρία μίλια από την τουρκική ακτή, όπως οι Ζουράφα, Αντίψαρά, Φούρνοι, Σερκγίτσι, Σιγκρί, Κασόνησος, και άλλα ακόμα και αν αυτά τα νησιά βρίσκονταν υπό ελληνική κατοχή στις 13 Φεβρουάριου 1914, παρά του ότι αποδέχτηκαν την απόφαση του 1914. Αλλά οι Τούρκοι προχωρούν ακόμα περισσότερο και ισχυρίζονται ότι επειδή η απόσταση των τριών μιλίων που αναφέρεται εκείνη την εποχή στην Συνθήκη, είναι το εύρος των χωρικών υδάτων εκείνης της εποχής, συνεπώς… σήμερα που το εύρος των χωρικών υδάτων είναι έξη μίλια, όλα τα νησιά και οι βραχονησίδες που δεν αναφέρονται στην συνθήκη της Λοζάνης και είναι σε απόσταση μικρότερη των έξη μιλίων από τις τουρκικές αρχές… ανήκουν στην Τουρκία!!!

Στη συνέχεια η Τουρκία προσπάθησε να αλλάξει την συνθήκη της Λοζάνης σχετικά με την αποστρατικοποίηση των Στενών. Η συνθήκη του Μοντρέ που τέθηκε σε ισχύ στις 20 Ιουλίου 1936, ρυθμίζει ότι τα στενά μπορούν να επαναστρατικοποιηθούν. Το 1ο άρθρο όμως της συνθήκης Μοντρέ, καταργεί ολοκληρωτικά το 4ο και 6ο άρθρο της συνθήκης της Λοζάνης, που περιλαμβάνει την περιοχή αποστρατικοποίησης στην οποία όμως περιέχεται και η νήσος Λήμνος και Σαμοθράκη. Συγκεκριμένα το άρθρο 4 της Συνθήκης του Μοντρέ, ορίζει, «ότι η Ελλάδα ουδεμία υποχρέωση έχει για αποστρατικοποίηση των νησιών». Το ίδιο επιβεβαίωσε και ο τότε Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Ρουσδή Αρράς, στην τουρκική βουλή όταν είχε δηλώσει ότι η Συνθήκη του Μοντρέ περιλαμβάνει και την Λήμνο και την Σαμοθράκη.

Τα Δωδεκάνησα είναι το τελευταίο νησιωτικό συγκρότημα του Αιγαίου που επανήλθε στην ελληνική κυριαρχία. Η Ιταλία κατέλαβε τα Δωδεκάνησα κατά την διάρκεια του τουρκοιταλικού πόλεμου το 1911-12. Σύμφωνα με το άρθρο 2 της συνθήκης του Ouchy, αποφασίστηκε η Ιταλία να αποσυρθεί από τα Δωδεκάνησα και η Οθωμανική αυτοκρατορία από την Μεγάλη Τρίπολη της Λιβύης. Η Ιταλία δεν τήρησε την συνθήκη του Ouchy, ενώ στο μεταξύ είχαν αρχίσει οι Βαλκανικοί πόλεμοι. Η Τουρκία όμως αναγνώρισε την ιταλική κατοχή των Δωδεκανήσων με την συνθήκη ειρήνης της Λοζάνης. Σύμφωνα με το άρθρο 15 της συνθήκης, η Τουρκία εγκαταλείπει στην Ιταλία τα 13 νησιά που κατονομάζονται ένα, ένα, καθώς και τις παρακείμενες νησίδες και στο τέλος του άρθρου αναφέρεται και η νήσος Καστελόριζο. Διαφωνία που υπήρξε για τις βραχονησίδες διευθετήθηκε με την συμφωνία στις 4 Ιανουαρίου 1932, που επικυρώθηκε και από την Ιταλία και από την Τουρκία και οι παρακείμενες βραχονησίδες παραχωρήθηκαν στην Ιταλία. Τα νησιά αυτά μεταβιβάστηκαν από την Ιταλία στην Ελλάδα, με το άρθρο 14 της Συνθήκη των Παρισίων του 1947, με τον όρο να είναι αποστρατικοποιημένα.

Σύμφωνα λοιπόν με τις τουρκικές αυθαίρετες απόψεις δεν είναι δυνατόν να μεταβιβαστούν τα Δωδεκάνησα σε άλλη χώρα με μια συνθήκη στην οποία δεν μετέχει η Τουρκία. Δεύτερο, αναφέρεται ότι η Τουρκία δεν έκανε δεκτό το πρακτικό που συντάχθηκε το 1932 μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας για το καθεστώς των υπολοίπων βραχονησίδων και νησιών μεταξύ Δωδεκανήσων και Ανατολίας. Σύμφωνα με την Τουρκία η συνθήκη της 4 Ιανουαρίου 1932 μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας δεν ισχύει, γιατί δεν έχει επικυρωθεί από τα κοινοβούλια των δυο χωρών. Επίσης στην συνθήκη του Παρισιού του 1947, βάσει της οποίας παραδόθηκαν τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα, δεν γίνεται αναφορά για την συνθήκη της 4 Ιανουαρίου του 1932.

Σε όλα αυτά θα πρέπει να τονιστεί ότι η Τουρκία δεν έχει καμία δυνατότητα να εγείρει αντιρρήσεις στην ελληνική πλευρά, παρά μόνο στην Ιταλία, γιατί σε αυτή είχε παραχωρήσει τα Δωδεκάνησα και στη συμφωνία των Παρισίων του 1947 η Τουρκία δεν ήταν πράγματι συμβαλλόμενη, γι” αυτό και δεν δικαιούται να την επικαλείται όταν αναφέρεται στην στρατικοποίηση των Δωδεκανήσων, ( στην περίπτωση αυτή η Τουρκία επικαλείται την συνθήκη των Παρισίων, ενώ στην κατοχύρωση της ελληνικής κυριαρχίας στα Δωδεκάνησα δεν την δέχεται με το αιτιολογικό ότι δεν είχε κληθεί να την υπογράψει).

Το πρόβλημα της κυριαρχίας των βραχονησίδων «περιπλέκεται» σύμφωνα με την Τουρκία, γιατί το 1936 τα χωρικά ελληνικά ύδατα ήταν 6 μίλια ενώ τα τουρκικά ήταν 3. Βάσει αυτού, η Ελλάδα με δυοκινήσεις το 1950 και 1953, έκανε ενέργειες να καθορίσει τα σύνορα μεταξύ Ανατολίας και νησιών περιλαμβάνοντας πολλές βραχονησίδες στην δική της κυριαρχία, με «αυθαίρετο» κατά τους Τούρκους τρόπο.

Στο θέμα εμπλέκεται και το πρόβλημα του νησιωτικού συμπλέγματος. Η νομική αρχή των νησιωτικών συμπλεγμάτων, κατά τους Τούρκους, είναι καινούργια και γι’ αυτό δεν μπορούν να προταθούν σ ένα ευρύτερο πλαίσιο κατά χωρών όπως η Τουρκία, όπου έχουν ξεκάθαρα υποστηρίξει ότι οι αρχές αυτές δεν μπορούν να εφαρμοστούν σε κάποιες γεωγραφικές θέσεις. Η Τουρκία, όπως προαναφέραμε, στην συνάντηση της Δεύτερης Επιτροπής της Συνθήκης του Διεθνούς Θαλασσίου Δικαίου, στις 12 Αυγούστου 1974, διευκρίνισε ότι θα αρνηθεί κατηγορηματικά την εφαρμογή των αρχών των νησιωτικών συμπλεγμάτων και στα κράτη των οποίων η χώρα δεν αποτελείται καθ’ ολοκληρία από νησιά και επέσεισε την προσοχή στο γεγονός και στην περίπτωση της εφαρμογής μιας τέτοιας λύσης σε μια στενή και με ιδιαιτερότητες θάλασσα, όπως το Αιγαίου. Το ίδιο βέβαια θα μπορούσαμε και εμείς με πονηρό τρόπο να ισχυριστούμε για την θάλασσα του Μαρμαρά.

Η Τουρκία ανέπτυξε και διπλωματική προσπάθεια για να επικυρώσει τις απόψεις της για τις βραχονησίδες. Σε κοινή πρόταση που κατατέθηκε στις 11 Ιουλίου 1977, η Τουρκία μαζί με την Αλγερία, Ιράκ, Ιρλανδία, Λιβύη, Μαδαγασκάρη, Νικαράγουα, Ρουμανία, Καμερούν, υπήρχε η διάταξη ότι νησιά ενός κράτους που βρίσκονται στην υφαλοκρηπίδα και την οικονομική περιοχή ενός άλλου κράτους και επηρεάζουν την υφαλοκρηπίδα και την οικονομική περιοχή άλλων κρατών, λόγω της γεωγραφικής του θέσης, δεν θα έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα και οικονομική περιοχή.

Η Τουρκία υποστηρίζει ότι σύμφωνα με την Σ. Δ. Θ. Δ. τα προβλήματα μεταξύ των χωρών πρέπει να επιλυθούν μέσω διαπραγματεύσεων μεταξύ των χωρών. Κατηγορεί την Ελλάδα ότι αρνείται τις διαπραγματεύσεις γιατί θεωρεί το Αιγαίο δικό της κυρίαρχο χώρο, ακόμα και αν αυτή η στάση της Ελλάδας είναι βραχυπρόθεσμα επιζήμια γι’ αυτήν. Η τουρκική άποψη επικαλείται την τρίτη παράγραφο του άρθρου της Σ. Δ. Θ. Δ., η οποία αναφέρει ότι οι βραχονησίδες που δεν είναι κατοικήσιμες δεν έχουν δική τους οικονομική δραστηριότητα και υφαλοκρηπίδα. Έτσι ο αριθμός των ελληνικών νησιών που είναι κατοικήσιμα είναι μόνο 130 και συνεπώς μόνο για αυτά τα νησιά δημιουργείτε θέμα καθορισμού υφαλοκρηπίδας. Η αυθαίρετη γενική αντίληψη της Τουρκίας για την Σύμβαση του Θαλάσσιου Δικαίου είναι ότι παρ όλο που δεν την έχει υπογράψει, μπορεί να προβάλει αιτήματα βάσει της συνθήκης, ενώ η Ελλάδα που την έχει υπογράψει και την έχει επικυρώσει στο ελληνικό κοινοβούλιο, πρέπει να κινείται στα όρια της Συνθήκης.

Σαν επιστέγασμα της τουρκικής αυθαιρεσίας είναι πως η Τουρκία υποστηρίζει ότι τα προβλήματα του Αιγαίου λύνονται μόνο μέσω του δίκαιου των κρατών και όχι του διεθνούς δικαίου και κατηγορεί την Ελλάδα ότι δεν θέλει τις διμερείς διαπραγματεύσεις και επίσης ότι ασκεί δικαίωμα επί πολλών νησιών και βραχονησίδων που δεν της έχουν δοθεί από καμία συνθήκη και το κυριότερο, εξοπλίζει παρανόμως τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου.

Ποιο σοβαρό κράτος θα μπορούσε να ανεχτεί όλες αυτές τις τουρκικές νομικές αυθαιρεσίες και ερμηνείες των διεθνών συνθηκών αλλά… «Ναστραντίν Χότζα» και πολύ περισσότερο να δειχτεί να αμφισβητηθεί το κυρίαρχο καθεστώς του στα νησιά του στο Αιγαίου;

Συντάκτης: ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ (Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος)

Πάμε για «πόλεμο» ή και πόλεμο, κι αν δεν το ‘χετε καταλάβει… καιρός να το μάθετε!

Η κρυμμένη είδηση των ημερών είναι ότι ο Πούτιν αποφάσισε να αποκτήσει το ρούβλι «ισοτιμία σε χρυσό».

«Ε, και;», θα πουν οι πολλοί. Αμ, δεν είναι «ε, και;», άλλα κάτι ισοδύναμο με την ανατροπή των πόλων της γης, κάτι που είτε θα οδηγήσει σε Πόλεμο ή ίσως επαναφέρει την παγκόσμια τάξη σε μια κατάσταση ηρεμίας. Ή κάτι «κι από τα δύο», ανάλογα με την περιοχή και την σφαίρα επιρροής.

Κι εμάς τι μας ενδιαφέρει; Μας ενδιαφέρει, όπως θα δείτε στο τέλος! Το γεγονός αυτό, από μόνο του, είναι μια τεράστια επανάσταση, σε παγκόσμιο επίπεδο – και ένα δυνατό χτύπημα στα «ερπετά» της Νέας Τάξης που, από τη δεκαετία του 70 και δώθε, έχουν βαλθεί να υποδουλώσουν ολόκληρο τον πλανήτη, εξαθλιώνοντάς τον.

Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΜΠΡΕΤΟΝ ΓΟΥΝΤΣ ΚΑΙ Ο «ΓΑΛΛΙΚΟΣ ΜΑΗΣ»
Με την λήξη του Δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου, το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα οριοθετήθηκε βάσει των αποφάσεων που πάρθηκαν σε μια «συνάντηση κορυφής» που έγινε στο Μπρέτον Γούντς το 1944, στο Νιού Χαμσάϊρ των ΗΠΑ (1-22 Ιουλίου). Εξ ου και η ονομασία «Συνθήκη Μπρέτον Γούντς» σε όσα συμφωνήθηκαν – και τηρήθηκαν για κάμποσα χρόνια μέχρι να ξεσπάσει η Μεγάλη Απάτη. Η συνθήκη αυτή (Σύστημα Σταθερών Ισοτιμιών) προέβλεπε ότι το δολάριο θα ήταν το «παγκόσμιο νόμισμα αναφοράς» και ότι τα εθνικά νομίσματα θα είχαν αντίκρισμα σε χρυσό.

Αυτό ίσχυσε μέχρι και τα μέσα περίπου της δεκαετίας του 60, οπότε (μετά την δολοφονία του JFK) ο εγκάθετος πρόεδρος των ΗΠΑ δέχθηκε να αρχίσει να τυπώνει η (ιδιωτική, ε;) Fed αβέρτα δολάριο χωρίς αντίκρισμα. Υποτίθεται, για να καλυφθούν οι αυξημένες ανάγκες του πολέμου στο Ν. Βιετνάμ. Γνωστά όλα αυτά…

Όταν άρχισαν οι ηγέτες του υπολοίπου κόσμου να υποψιάζονται ότι κάτι «βρώμικο» συνέβαινε, δεν τόλμησαν να αντιδράσουν. Με εξαίρεση τον στρατηγό Σάρλ Ντε Γκωλ, Πρόεδρο της Γαλλίας ο οποίος βγήκε και διακήρυξε: «Ώστε αυτά κάνετε, ε; Ε, κι εγώ θα μαζέψω όλα τα δολάρια που κυκλοφορούν στη Γαλλία, θα τα φορτώσω σε ένα πολεμικό πλοίο και θα σας τα φέρω, να μου δώσετε το ισόποσο σε πλάκες χρυσού, όπως προβλέπει η συμφωνία Μπρέτον-Γουντς, εφόσον επιμένετε ότι εξακολουθείτε να μην την παραβιάζετε!», σκληρύνοντας την θέση του στην περίφημη συνέντευξη τύπου της 4ης Φεβρουαρίου του 1965.

Τη συνέχεια την ξέρετε: Δεν ξεφόρτωσε δολάρια στις ΗΠΑ ο Ντε Γκωλ, αλλά έγινε το αντίθετο: Οι ΗΠΑ ήταν που ξεφόρτωσαν στη Γαλλία καραβιές από πράκτορες της CIA και της NSA για να διαβρώσουν παντελώς φοιτητικές ενώσεις και εργατικά συνδικάτα. Και το Μάιο του 1968, ξέσπασε μια φοιτητική εξέγερση «κατά του κομφορμισμού». Χωρίς συγκεκριμένους στόχους, πέρα από το απροσδιόριστο «Η Φαντασία στην Εξουσία». (Εντάξει, φιλαράκια, σας «μαγαρίζω» τον Μάη, αλλά κι εγώ, μέχρι πριν 10 χρονιά, ζούσα με την «καθαγιασμένη» αντίληψή του, ώσπου άρχισα να αναρωτιέμαι για κάποια πράγματα…)

Πολύ σύντομα η εξέγερση αυτή πήρε παλλαϊκό χαρακτήρα (λογικό, όταν υπάρχει ολόκληρο σχέδιο Μυστικών Υπηρεσιών, από πίσω) και μετατράπηκε σε «αντί-Γκωλική» ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, εξαναγκάζοντας τον Πρόεδρο της χώρας να φύγει από το Παρίσι και να ετοιμάζει το διάγγελμα της παραίτησής του.

Κάπου εκεί, μάλλον ψυχανεμίστηκε ποιοι του την έστησαν (είτε του το σφύριξαν τα πρακτόρια) κι έκανε τη μεγάλη κωλοτούμπα: Αντί να παραιτηθεί, διαμήνυσε στους Αμερικανούς (μάλλον μέσω του «φιδιού στον κόρφο του», του Ζισκάρ ντ’ Εσταίν) ότι «άκυρη η πρόθεση του να μετατρέψει τα δολάρια σε χρυσό. Ό,τι πείτε εσείς, παιδιά!». Κι ως δια μαγείας, κάποιος έκλεισε τον διακόπτη της «επανάστασης», ακαριαία! Οι φοιτητές επέστρεψαν στα αμφιθέατρα, οι εργάτες στις φάμπρικες κι οι νοικοκυρές στις κατσαρόλες τους. Στους δρόμους βγήκαν τα συνεργεία καθαρισμού να κάνουν φασίνα στο μπάχαλο που είχε δημιουργηθεί. Ο Ντε Γκωλ ξαναγύρισε στο Παρίσι ταπεινωμένος και οι υπόλοιποι ηγέτες του κόσμου, είχαν πάρει το μήνυμα.

Η Φαντασία δεν ήρθε ποτέ στην Εξουσία. Απλώς, οι μπροστοτράγοι της εξέγερσης πήραν το ασανσέρ για να αναρριχηθούν σε αξιώματα, ως ανταμοιβή για τον «κόπο» τους… (Υπομονή, θα φτάσουμε και στον Πούτιν…).

ΤΑ ΠΕΤΡΟΔΟΛΑΡΙΑ
Λίγο καιρό αργότερα, οι ΗΠΑ (και η Fed) αποφάσισαν ότι δεν έχουν κανένα λόγο να φοράνε τον φερετζέ. Ο πρόεδρος Νίξον διακήρυξε την μονομερή έξοδο των ΗΠΑ από την συνθήκη Μπρέτον Γουντς.

Αν ήταν πιο «λιμανίσιος», θα χρησιμοποιούσε αυτά τα λόγια: «Επειδή έτσι γουστάρουμε, θα τυπώνουμε όσα δολάρια θέλουμε και θα αγοράζουμε τον κόσμο. Κι αν κάποιος έχει αντίρρηση και αρνηθεί τα δολάρια μας, θα του στείλουμε αεροπλανοφόρα και πεζοναύτες και θα καλοπεράσει!» (Θα περνούσαν δεκαετίες μέχρι κάποιος να τολμούσε να μάθει αν αυτή η απειλή ήταν αληθινή. Το τέλος του Σαντάμ, που θέλησε να κάνει συναλλαγές πετρελαίου σε ευρώ, το είδαμε. Όπως και την κατάληξη του Καντάφι, όταν αποφάσισε τη δημιουργία «παναραβικού νομίσματος» για τις συναλλαγές πετρελαίου…)

Κι από τη δεκαετία του 70 και μετά (τα διηγούμαι μια και τα έζησα) μπήκε στη ζωή μας το Πετροδολάριο: Πληθωριστικό «και τυπωμένο αβέρτα» δολάριο με το οποίο οι ΗΠΑ κάλυπταν (χωρίς κόστος για αυτές) τις ενεργειακές ανάγκες τους με πετρέλαιο του Κόλπου. (Δίνοντας, ως αντάλλαγμα, την ισόβια προστασία τους στις διεφθαρμένες οικογένειες των σεΐχηδων, έναντι οποιασδήποτε εσωτερικής ή εξωτερικής επιβουλής). Και φυσικά, οποιοδήποτε άλλο κράτος ήθελε να αγοράσει πετρέλαιο, από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, έπρεπε να κόβει το σβέρκο του και να αγοράζει κωλόχαρτα της Fed για να μπορεί να γίνει η συναλλαγή χωρίς να πλακώνουν αεροπλανοφόρα στο κεντρικό λιμάνι του…

Η ιδιωτική συμμορία που έχει τη Fed συνεχίζει ακάθεκτη να τυπώνει δολάριο, κατά βούληση – βάζοντας τα εκάστοτε «προεδρικά πιόνια της» να το «παραγγέλνουν». Κι είναι απορίας άξιο το ότι ο κόσμος ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΑ να αντιληφθεί αυτό που πραγματικά συμβαίνει:

Όταν η Fed θέλει να τυπώσει δολάριο βάζει το «προεδρικό πιόνι» να ζητάει ΔΑΝΕΙΟ (εκ μέρους της κυβέρνησης) από τη Fed. Kαι η Fed, απλά ρίχνει λευκό χαρτί στα τυπογραφεία της και ανοίγει τον διακόπτη.

Μόνο που τα χρήματα που βγαίνουν τόσα χρόνια από το τυπογραφείο της Fed τα χρωστάει στη Fed (σε τιμή, πια, δολαρίου – και όχι «χαρτιού και μελανιού) ο ΥΠΟΔΟΥΛΟΣ, ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ ΤΟΥ, Αμερικανός πολίτης! Και, μέσω αυτού, και ο υπόλοιπος πλανήτης, εφόσον συναλλάσσεται –ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ- με βάση αυτό το παγκόσμιο νόμισμα. (Φυσικά, σήμερα δεν υπάρχει καν ανάγκη να τυπώσει η Fed χαρτί – δημιουργείται συνεχώς νόμισμα «από αέρα», μέσω μιας απλής εγγραφής σε μια οθόνη. Αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος).

Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν τα κόμματα (μην πω για τα σχολειά) τολμούσαν να πουν στον κόσμο αυτή τη σατανική αλήθεια αντί για τις μπούρδες περί «οικονομικών συστημάτων», τη στιγμή που ολόκληρος ο πλανήτης βασίζεται, από το 1970 και μετά σε μια ΑΠΑΤΗ – που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας κι αρνούμαστε να την δούμε. (Εντάξει, θα φτάσουμε και στον Πούτιν, κάντε υπομονή να ολοκληρώσουμε το κάδρο!)

Η ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩ
Εκείνο επίσης που αγνοεί ο πολύς κόσμος είναι ότι η ίδια συμμορία που «τρέχει» την Fed είναι αυτή που δημιούργησε και το ευρώ. Κι εδώ έχουμε μια ακόμα μεγαλύτερη άπατη. Ποιος «δημιουργεί» το ευρώ; Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ).

Kαι τι, τέλος πάντων, είναι αυτή η ΕΚΤ; Είναι το «συλλογικό θησαυροφυλάκιο και κέντρο αποφάσεων» των επιμέρους Κεντρικών Τραπεζών των χωρών που συγκροτούν την ΟΝΕ. Ποιοι όμως κατέχουν την Κεντρική Τράπεζα, σε κάθε χώρα; Όχι φυσικά τα ίδια τα κράτη. Τις κατέχει το ίδιο «καρτέλ» που κατέχει και την Fed!

Γιατί «δημιουργήθηκε» το ευρώ; Να, μια καλή ερώτηση…

Το ευρώ είναι ένα σκληρό «νόμισμα-αέρας» (χωρίς κανένα αντίκρισμα) του οποίου η «σκληρότητα» οφείλεται στην αρχική συνθήκη της δημιουργίας του: «Τυπώνουμε αυτά και δεν τυπώνουμε τίποτε παραπάνω!» (Άρα, απόλυτα αντι-πληθωριστικό).

Και ως εδώ, όλα βαίνουν καλώς. Τι γίνεται όμως όταν ο «ιδιοκτήτης» ενός αντιπληθωριστικού νομίσματος, όπως το ευρώ, είναι ταυτόχρονα «ιδιοκτήτης» ενός πληθωριστικού νομίσματος (δολαρίου) το οποίο το τυπώνει κατά το δοκούν;

Ε, δεν είναι κορόϊδο!

Απλά, κανονίζει την εκάστοτε ισοτιμία των δυο νομισμάτων και με αυτά που τυπώνει (δολάρια) πάει και αγοράζει εκείνα που «δεν ξανατυπώνονται» (ευρώ). Στην ουσία, δηλαδή, «ξεπλένει» τα δολάρια του (είτε σε μορφή χρήματος είτε σε μορφή αμερικάνικων ομόλογων) και, ταυτόχρονα «στραγγίζει» την Ευρώπη από ρευστό εξαναγκάζοντας την να ΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ!

Από ποιον; Μα από τον ίδιο που τυπώνει τα δολάρια και «χρεώνει» σε ευρώ!

Σας θυμίζω: Εδώ μιλάμε για ΙΔΙΩΤΕΣ – και όχι για την «κυβέρνηση» των ΗΠΑ… (Και μια μέρα, πριν χρόνια, εκεί που τα σκεφτόμουν όλα, μου έκανε «κλικ»! Διαπίστωσα για ποιο λόγο, με το παρόν status quo, το δολάριο, όσο κι αν τυπωθεί, δεν χάνει την αξία του. Επειδή, μέσω της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στον Κόλπο (και παντού, σχεδόν) έχει αποκτήσει ΥΛΙΚΟ αντίκρυσμα: Είναι το ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ που ακόμα δεν έχει εξορυχθεί! Εξ ου και το μένος των ΗΠΑ εναντίον οποιουδήποτε τολμήσει να κάνει συναλλαγές πετρελαίου σε άλλο νόμισμα!)

ΓΝΩΣΤΑ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΚΡΑΤΗ
Στον προβατοποιημένο κόσμο που ζούμε, μπορεί οποιοσδήποτε έχει τη σχετική δύναμη να ιδρύσει ένα κράτος και κανείς να μη μιλάει για αυτό. Κι όταν έχουμε διδαχθεί να «μην μιλάμε για αυτό», τότε αυτό το κράτος «υπάρχει σαν να μην υπάρχει». Κανείς δεν το βλέπει, κανείς δεν το ξέρει.

Σας θυμίζω την ταινία «ΕΤ – Ο Εξωγήινος» όπου ο ΕΤ περιφέρεται όλη μέρα μέσα στο σπίτι, συνυπάρχει με τα παιδιά (που έχουν «ανοιχτή αντίληψη», άρα μπορούν -και θέλουν- να τον δουν) ενώ οι ενήλικες (με τα «μπλοκαρισμένα μυαλά») δεν είναι σε θέση να τον δουν, ακόμα κι αν σκοντάφτουν επάνω του, παρόλο που είναι απόλυτα ορατός και απτός. Κάπως έτσι και με την ανθρωπότητα.

Παίζει, για παράδειγμα, ο Ολυμπιακός στο Champion League με την Sherif, οι γάβροι πάνε να ενισχύσουν την ομάδα εκτός έδρας – και όταν τους ρωτάς «πού είχες πάει, ρε;» σου λένε «στη Σέριφ!». Δεν μπορούν να δεχτούν ότι πήγαν σε ένα Ιδιωτικό κράτος (Υπερδνειστερία το λένε…) που το ίδρυσε -για τους δικούς του λόγους- ένας πρώην Καγκεμπίτης συνταγματάρχης, και κανείς δεν μιλάει για αυτό. Ότι πρόκειται για ένα «εταιρικό κράτος» (όλα είναι μια εταιρεία, η Σέριφ, από το πανεπιστήμιο, την κύρια ποδοσφαιρική ομάδα –αναγνωρισμένη από την FIFA- μέχρι το μπακάλικο και το βενζινάδικο). Ούτε καν ότι έχει τις πιο όμορφες γυναίκες της Ευρώπης…

Και εντάξει, για το Βατικανό, ξέρουμε ότι είναι αυτόνομο «κράτος εν κράτει». Φαινομενικά είναι το τσαρδί του Πάπα, για να απασχολούνται οι χαχόλοι και να μην προσέχουν το «πιο κει». Πίσω όμως από αυτό υπάρχει μια «αφανής» Παγκόσμια Τράπεζα (η …ιδιοκτήτρια του Βατικανού!) από την οποία ξεκινούν και καταλήγουν σχεδόν τα πάντα. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας, τώρα. Έχουμε όμως μάθει να βλέπουμε αυτό το Κράτος με την θρησκευτική του έννοια και να το ταυτίζουμε με τις ευλογίες του Προκαθήμενου, από το μπαλκόνι, στους χιλιάδες βαδίζοντες της πλατείας… Ένα άλλο «κράτος εν κρατει» (εντελώς ΑΥΤΟΝΟΜΗΜΕΝΟ από την κρατική οντότητα που το περιβάλλει) είναι η Washington DC, το κέντρο «παγκόσμιας εξουσίας», από όπου εκπορεύεται η «πυγμή» μέσω της οποίας οι Υπερτράπεζες επιβάλλουν την εξουσία τους στον κόσμο. (Ξεχάστε «γερουσιαστές» και «βουλευτές», εκεί. Αυτοί είναι πιόνια που ασχολούνται αποκλειστικά με τα των ΗΠΑ. «Άλλο» είναι το αφανές ιερατείο που κάνει πραγματικά κουμάντο εκεί μέσα. Ρωτήστε και τον JFK, αν μπορείτε να επικοινωνήσετε με πνεύματα…)

Και πάμε στο πιο ενδιαφέρον: Φτάνουμε τώρα στο τρίτο «κρυφό κράτος» που θα μας απασχολήσει στη συνέχεια – και που έχει σχέση με τα πρόσφατα οικονομικά προβλήματα της Ρωσίας.

Είναι το City of London! Mια περιχαρακωμένη περιοχή του Λονδίνου με αυτόνομο Καταστατικό Χάρτη. Ένα Ιδιωτικό Κράτος στο οποίο «ψηφοφόροι» είναι οι εταιρείες που το κατέχουν! (Για την εκλογή Αιρετών Αρχόντων, ο εκπρόσωπος κάθε «εταιρείας –ιδιοκτήτριας του κράτους» πάει και καταθέτει τόσες ψήφους όσες αναλογούν στη δύναμή της). Ένα Ιδιωτικό Κράτος το οποίο, όταν το επισκέπτεται η βασίλισσα Ελισάβετ είναι υποχρεωμένη, από το Πρωτόκολλο του, να ακολουθεί ΠΙΣΩ από τον «αυτόνομα εκλεγμένο» δήμαρχο.

Και τώρα το γλυκό: Το Κράτος City of London είναι ο ιδιοκτήτης της Κεντρικής Τράπεζας της Ρωσίας! Να το επαναλάβω;

Το ΙΔΙΩΤΙΚΟ Κράτος City of London είναι ο ιδιοκτήτης της Κεντρικής Τράπεζας της Ρωσίας! Κι αυτό είναι που έχει κάνει τον Πούτιν να «σαλτάρει»…

ΕΠΑΙΖΑΝ ΑΥΤΟΙ, ΕΠΑΙΖΕ ΚΙ ΑΥΤΟΣ…
Το μεγάλο παιχνίδι (το οποίο σχετίζεται με το μπάχαλο της Ουκρανίας και της Κριμαίας) βασίστηκε σε δύο πόλους:

Ο πρώτος ήταν η επικοινωνιακή μπλόφα του Πούτιν: Ψιλοπούλησε αρχικά «αδιαλλαξία» απέναντι στην αμερικανο/γερμανοκίνητη ναζιστική προβοκάτσια της Ουκρανίας, πείθοντας τους πάντες ότι πάει προς μετωπική σύρραξη. Τα διεθνή λαμόγια (που επί Γιέλτσιν είχαν αγοράσει με «τυπωμένα κωλόχαρτα» όλους τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της Ρωσίας) έσπευσαν να ξεφορτωθούν όπως-όπως τις μετοχές τους, πιστεύοντας ότι θα ξεσπάσει τέτοιος ορυμαγδός που οι εταιρείες τους δεν θα μπορέσουν στο εξής να εξάγουν οτιδήποτε από τη Ρωσία. Άρα θα χρεοκοπούσαν…

Πάνω στην αναμπουμπούλα, η παρέα του Πούτιν άρχισε να αγοράζει για πενταροδεκάρες τις μετοχές των εταιρειών ορυκτών κάθε είδους. Από πετρέλαιο μέχρι μεταλλεύματα. Και όταν βγήκε ο ήλιος της επόμενης μέρας, η Ρωσία είχε ξαναπεράσει σε χέρια Ρώσων.

Εμ, δεν θα ‘πρεπε να έρθει και κάποια προσπάθεια αντεκδίκησης, από την άλλη πλευρά;

Και εδώ είναι το δεύτερο σκέλος: Ξεκίνησε η υποχθόνια προσπάθεια της (ιδιωτικής, επαναλαμβάνω!) Κεντρικής Τράπεζας της Ρωσίας να υπονομεύσει («από μέσα») το ρούβλι ώστε να προκληθεί λαϊκή εξέγερση για την ανατροπή του Πούτιν…. Η λογική αυτού του σχεδίου είναι απλή: Όταν μια χώρα έχει μόνο κοιτάσματα αλλά όχι μεταποιητική βιομηχανία, η πτώση της διεθνούς ισοτιμίας του νομίσματός της κάνει ολοένα και δυσκολότερη την εισαγωγή προϊόντων. Άρα ο εύπιστος μικροαστός βλέπει ολοένα και πιο δύσκολη την απόκτηση μιας Μερτσέντες ή ενός Άιφον – για να μην πούμε τίποτε και για εισαγόμενα τρόφιμα.

Τι θα κάνει, ο βλαξ, αν τα πρακτόρια της NSA (κρυμμένοι πίσω από ΜΚΟ των διαφόρων Τζορτζ Σόρος) τον πιάσουν μακάκα (όπως τους Ουκρανούς) και του βάλουν στα χέρια μια πορτοκαλί σημαία; Θα βγει στους δρόμους «για τη δημοκρατία και την ελευθερία». Και φυσικά, πέντε ακροβολισμένοι λεβέντες (ταμπουρωμένοι με τίποτε… “Open” χρήματα – κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…) θα ρίξουν στο ψαχνό για να δημιουργηθούν και οι πρώτοι «Ήρωες της Εξέγερσης».

Ε, εδώ, οι τραπεζίτες την πάτησαν! Δεν είναι μόνο που ο λαός συσπειρώθηκε γύρω από τον Πούτιν (και την καγκεμπίτικη συμμορία του, αν επιμένετε) αλλά και η ίδια η οικονομική ελίτ της Ρωσίας! Η οποία, υποτίθεται, θα ωφελούνταν από την πτώση του Πούτιν καθώς ο «ξένος παράγων» θα ανέθετε σε αυτήν να τρέξει το μαγαζί, για πάρτη του…(Αυτό που γίνεται στην Ελλάδα, δηλαδή, τώρα…). Και τώρα ήρθε η ώρα του ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών…

ΤΟ «ΧΡΥΣΟ ΡΟΥΒΛΙ»
Εδώ και πολύ καιρό, στη ζούλα, η Ρωσία αγόραζε χρυσό. Το ίδιο έκανε και η Κίνα. Και είναι απορίας άξιο, το γεγονός ότι, παρά την έντονη ζήτηση χρυσού από αυτές τις δύο δυνάμεις, κάποιοι κατάφερναν η τιμή του όχι μόνο να μην ανεβαίνει στα ύψη αλλά να καταρρέει. Η κοινή λογική λέει ότι ξαφνικά υπήρξε υπερπροσφορά. Αλλά πώς να υπάρξει υπερπροσφορά όταν είναι δεδομένη η παραγωγική δυνατότητα των χρυσωρυχείων σε όλη τη γη; Αποκτήσαμε ξανά αλχημιστές και δεν το ξέραμε; Ποιος όμως πλιατσικολογεί χρυσό κι από πού;

Εδώ δεν υπάρχει απάντηση, πέρα από λογικοφανείς θεωρίες συνωμοσίας, βασισμένες σε γεγονότα. Και ένα γεγονός είναι ότι, εδώ και χρόνια, οι Γερμανοί απαιτούν να επιθεωρήσουν τον χρυσό τους που βρίσκεται στο Ομοσπονδιακό (ιδιωτικό, ε;) Θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ στο Fort Knox. Και οι ΗΠΑ αρνούνται να δεχτούν τέτοιον έλεγχο και όλο δίνουν μεταγενέστερες ημερομηνίες «επανεξέτασης του θέματος».

Μια άλλη θεωρία συνωμοσίας λέει ότι και ο χρυσός των ίδιων των ΗΠΑ, πλέον, έχει μετατραπεί σε επιχρυσωμένες ράβδους βολφραμίου, με το ίδιο, περίπου βάρος. Μια τρίτη είναι ότι όλα αυτά τα γνώριζε ο Στρώς Κάν και για αυτό «φαγώθηκε»: επειδή είχε σκοπό να μιλήσει…

Όπως και να χει το πράγμα, το γεγονός είναι ότι αυτή τη στιγμή η Ρωσία έχει συγκεντρώσει όσο χρυσό χρειάζεται για να κυκλοφορήσει «ρούβλι με αντίκρισμα χρυσού», επαναφέροντας την ανθρωπότητα πίσω στο χρόνο, στις μέρες του Μπρετόν Γουντς. Κι αυτό είναι «αιτία πολέμου» (με όποια ερμηνεία θέλετε να δώσετε) για εκείνους που τυπώνουν το δολάριο.

Οι οποίοι, όλως συμπτωματικά, είναι οι ίδιοι που, μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ, τύπωναν και το «χάρτινο» ρούβλι!

Δεν έχει αυταπάτες ο Πούτιν. Όσο και να φτιάξει νόμισμα με οποιοδήποτε αντίκρυσμα, σε χρυσό, σε πλουτώνιο ή σε κρυπτονίτη, είναι σίγουρος ότι η Κεντρική Τράπεζα Ρωσίας θα του το «ρίξει» όταν τα συμφέροντα της Ρωσίας θα βρίσκονται σε σύγκρουση με αυτά των «Βρετανών» (εδώ γελάμε, ε;) ιδιοκτητών της…

Και το χειρότερο: Αν ο ιδιώτης ιδιοκτήτης της Κεντρικής Τράπεζας μιας χώρας έχει για μπροστάρη ένα κερδοσκόπο, μπορεί να του αμολήσει μια εσωτερική πληροφόρηση για σκόπιμη υποτίμηση. Και να σηκώσουν όλο το χρήμα, στις διεθνείς αγορές. Θυμίζω, εδώ, την ξαφνική υποτίμηση της αγγλικής λίρας που μόνο ο Σόρος (κολλητός των Ρότσιλντ) είχε «προβλέψει» και ποντάρει πάνω της αμύθητα ποσά.

Για όλους αυτούς τους λόγους, ο Πούτιν διακήρυξε ότι πρόθεσή του είναι να πετάξει έξω τους Ρότσιλντ από την Τράπεζά του και να την εθνικοποιήσει. Κι αυτό θα είναι κοσμοϊστορικό γεγονός, αν σκεφτούμε ότι οι μόνες Κεντρικές Τράπεζες, στον πλανήτη που ΔΕΝ ανήκουν στους Ρότσιλντ είναι αυτές της Συρίας, του Ιράν και της Βόρειας Κορέας. (Ήταν κι η Λιβύη μέχρι τη στιγμή της «εξέγερσης για δημοκρατία», με τα Ραφάλ του Σαρκοζί να ανοίγουν το δρόμο…)

Ένας άλλος που βγάζει, σήμερα, καπνούς από τα αυτιά του για τον τρόπο που υπονομεύεται το εθνικό του νόμισμα είναι ο κουμπάρος μας, ο Ερντογάν. Και δεν διστάζει να κατηγορεί την Κεντρική του Τράπεζα ότι αυτή είναι που οδηγεί στο βάραθρο την τιμή της τουρκικής λίρας. (Προκειμένου να προκύψει γενικευμένη αναταραχή ώστε να επανέλθουν οι Κεμαλικοί στην εξουσία – και να ολοκληρώσουν το σχέδιο Βαριοπούλα με υφαρπαγή ελληνικών νησιών. Όχι ότι υποστηρίζω τον Ερντογάν, αλλά το εναλλακτικό σχέδιο είναι ακόμα χειρότερο…). Με αυτά και με αυτά, ρωτάω.

Το ευρώ είναι μπουντρούμι. Αλλά κι η μελλοντική δραχμή της ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ Τράπεζας της Ελλάδας θα είναι «λάκκος με τα φίδια», αν η κυβέρνηση δεν είναι «αρεστή». «Εθνική» δραχμή ΔΕΝ μπορούμε να έχουμε, όσο ισχύει το συμβόλαιο που έχουμε κάνει, ως κράτος, με την ιδιωτική «Τράπεζα της Ελλάδας». (Δεν πάει πολύς καιρός που ανανεώθηκε για άλλα 39 χρόνια, αν δεν κάνω λάθος)

Λοιπόν; Τι λέτε ότι πρέπει να κάνουμε (πέρα από συνθήματα στις πλατείες) για να ξαναπάρουμε την χώρα μας πίσω;

Συντάκτης: Διονύσης Χοϊδάς
Πηγή: OKTANA-GR.BLOGSPOT.GR

Από το 1990, που η Γερμανία «ξαναμπήκε» στο παιχνίδι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άρχισε να «θυμάται» τον παλιό της «εαυτό». «Ξέχασε» τις υποκριτικές συγνώμες των «θαυμάτων» και μας θύμισε τον λόγο που την μισούσαν ακόμα και οι «πέτρες» στην Ευρώπη. Άρχισε να βάζει «χέρι» σε όλους τους Ευρωπαίους και κυρίως στην Ελλάδα. Στην «ευέξαπτη» Ελλάδα, την οποία δεν την είχε αποζημιώσει από την προηγούμενη «φασαρία» που προκάλεσε η ίδια. Πάλι το ίδιο σενάριο. Η Γερμανία της Siemens και των Ναζί αδίκησε ολόκληρη την Ευρώπη, και την Ελλάδα πιο πολύ απ’ όλους. Μπήκε μέσα στην Ελλάδα με το «άλλοθι» του Ευρωπαίου Εταίρου και διέλυσε τα πάντα… Διέφθειρε τους πάντες, λεηλάτησε τα πάντα και μετά βγήκε στο «δρόμο» να καταγγέλλει τη «διεφθαρμένη» Ελλάδα.

Τώρα, που η Ευρώπη καταλαβαίνει τον ρόλο της Γερμανίας, άρχισαν να «τρέχουν» τα γνωστά σενάρια. Τώρα, που η Ευρώπη «βλέπει» την αδικία της Γερμανίας, ετοιμάζονται να την «σκεπάσουν» με την «αμαρτία» της Ελλάδας, που θα την κάνει να ξεχαστεί μέσα σε μια στιγμή. Αυτό είναι το σχέδιο: Οι Αμερικανοβρετανοί «βλέπουν» το «δίκιο» της Ελλάδας, για να «καπαρώσουν» εξ’ αρχής τον ρόλο τού «καλού». Βλέπουν ότι την «κατέστρεψαν» οι Γερμανοί. Όμως, τώρα το κάνουν εκ του ασφαλούς και εις βάρος άλλων. Το δίκιο της πλέον δεν τους αφορά, γιατί αυτοί πληρώθηκαν την τοκογλυφία τους από την Ελλάδα. Το δίκιο της τώρα το στρέφουν εναντίον των Ευρωπαίων φορολογούμενων, οι οποίοι δάνεισαν αναγκαστικά στην Ελλάδα, για να πληρώσει τους τοκογλύφους. Το άδικο το πληρώθηκαν οι ίδιοι μέσω της Γερμανίας και τώρα τον λογαριασμό για το «δίκιο» τον στέλνουν στους Ευρωπαίους.

Γιατί; Για να έρθει η ώρα που οι λαοί θα «ξεχάσουν» τη Γερμανία και όλοι μαζί θα μισήσουν την Ελλάδα. Για να στοχοποιηθεί και πάλι η Ελλάδα. Να μείνει μόνη της σε μια γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, όπου δεν περνάει ο λόγος της. Να αισθάνεται αδικημένη και μόνη απέναντι στον γερμανικό γίγαντα, ο οποίος την προκαλεί καθημερινά Αυτός είναι ο στόχος τους τώρα: Να βάλουν τους λαούς της Γερμανίας και της Ελλάδας στο μίσος. Να βάλουν απέναντι στη Γερμανία την Ελλάδα.

Γι’ αυτόν τον λόγο – εντελώς «τυχαία» – τώρα, μετά από εβδομήντα χρόνια, οι «αμερικανικές» μυστικές υπηρεσίες «πούλησαν» στην Ελλάδα τα μυστικά αρχεία των Ναζί για τα εγκλήματά τους στην Ελλάδα. Η Γερμανία εφήμερα – και εις γνώση της – θα επωμιζόταν και πάλι τον ρόλο τού «κακού», ο οποίος θα έδινε τη δυνατότητα στις ΗΠΑ να «επιστρέψουν» και πάλι στην Ευρώπη με τον γνωστό ρόλο τού «σωτήρα».

Θα έδινε τη δυνατότητα στις ΗΠΑ να έλθουν με «χρήματα» και να εξουδετερώσουν την ευρωπαϊκή «βόμβα» χρέους, έστω κι αν δεν προλάβαιναν την «έκρηξη» του ελληνικού προβλήματος. Ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση – εκτός της Ελλάδας – σε ένα ενιαίο ΓιγαΜνημόνιο. Ένα Μνημόνιο, το οποίο θα επέτρεπε στους Γερμανοεβραίους τοκογλύφους να λεηλατήσουν τα πάντα στην Ευρώπη. Από τα χωράφια και τα εργοστάσια μέχρι τον πύργο τού Άιφελ και το Κολοσσαίο. Ξανά «μπλοκ» Αμερικανοβρετανών στον ρόλο τού «καλού» εναντίον των «κακών» Γερμανών, για να μην απειληθεί η Ευρώπη από τις εσωτερικές της συγκρούσεις …Εξ αρχής κερδισμένοι οι Αμερικανοί και οι τοκογλύφοι και εξ’ αρχής χαμένοι οι Γερμανοί και δυστυχώς χαμένοι και οι ευρωπαϊκοί λαοί, οι οποίοι τοποθετήθηκαν αυθαίρετα στο «στρατόπεδο» εκείνο, το οποίο δήθεν θα υπερασπιστεί ο χαφιές Σόιμπλε. Στο «στρατόπεδο» εκείνο, το οποίο θα «χάσει» και θα «κουρευτεί», για να μπει σε «τροχιά» καταστροφής.

Οι Ευρωπαίοι πολίτες, έχοντας πλήρη άγνοια των σχεδιασμών, βλέπουν τη φιλορωσική στάση της Ελλάδας και ήδη την αντιπαθούν. Βλέποντας μάλιστα ότι πάει να «δραπετεύσει» από την «καταστροφή», την οποία έχουν πειστεί ότι την έχει προκαλέσει η ίδια, είναι έτοιμοι να τη μισήσουν. Είναι ταυτόχρονα καί τρομοκρατημένοι από τον «εχθρό» και έτοιμοι να δεχθούν την αμερικανική βοήθεια πάλι. Η Γερμανία δεν έπαψε ποτέ να κάνει κακό στην Ελλάδα. Πάντα παρούσα σε ρόλο απολύτως αρνητικό σε κάθε κρίσιμη καμπή της ελληνικής ιστορίας. Ένας κανονικός «αλήτης» της ευρωπαϊκής γειτονιάς, ο οποίος «μισθώνεται» για να περιμένει στη «γωνία» να χτυπήσει, να κλέψει ή να κατηγορήσει αυτόν που του έχουν υποδείξει τα αφεντικά του. Ο εξωσχολικός «αλήτης» με το βεβαρημένο παρελθόν και την παροιμιώδη βίαιη συμπεριφορά, που έχει στοχοποιήσει τον πιο καλό και πιο φημισμένο «μαθητή» της γειτονιάς. Το τελευταίο έγκλημα αυτού του «αλήτη» κατά της Ελλάδας είναι το σημερινό. Η Γερμανία σε ανύποπτο χρόνο – και εκμεταλλευόμενη την έννοια της εταίρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση – «μόλυνε» και στη συνέχεια «άλωσε» ένα ανεξάρτητο κράτος. Στην πραγματικότητα επανέλαβε τον εαυτό της. Αφού κατέκλεψε το θύμα της, άρχισε και πάλι τη γνωστή προτεσταντική πρακτική της «καταγγελίας»…

Και πάλι καταγγέλλει ότι «βοηθά» αχάριστους …Όπως τότε, που «βοηθούσε» την απελευθερωμένη Ελλάδα, στέλνοντας τους «μπράβους» τού Όθωνα, για να υποδουλώσουν τους Έλληνες στους τοκογλύφους …Όπως τότε, που «βοηθούσε» την ανάπτυξή της, στέλνοντας τις ορδές τού Χίτλερ να την κατακτήσουν από «θαυμασμό» στους αρχαίους Έλληνες και έχοντας ως κρυφό στόχο μέχρι και τον εποικισμό της από Γερμανούς. Όπως πρόσφατα, που, αφού μας εξόπλισε με πανάκριβα άρματα – χωρίς βλήματα – και μας φόρτωσε με πανάκριβους «τσίγκους» – για την «πράσινη» ενέργεια – , μας άφησε μια «τρύπα» χρεών απίστευτη.

Η Ελλάδα έχει πέσει επανειλημμένως θύμα βιασμού από μια Γερμανία η οποία εμφανίζεται αμετανόητη. Αμετανόητη, σοβινίστρια και αλαζών. Αυτό, δηλαδή, το οποίο βλέπουμε σήμερα, είναι ένα τρομερό «Bullying» ενός μεγάλου κράτους εις βάρος ενός μικρότερου. Το κατά παραγγελία «Bullying» ενός «αλήτη». Το «Bullying» ενός μεγάλου αλλά θρασύδειλου κράτους, το οποίο εκμεταλλεύεται τις «πλάτες» των ισχυρών για να ωθήσει τον μικρότερο στην αντίδραση και το «λάθος», που θα του επιτρέψει να το «βιάσει» τιμωρητικά.

Μιλάμε για έγκλημα άνευ προηγουμένου. Η Γερμανία καθημερινά επιβεβαιώνει αυτούς, οι οποίοι μετά το τέλος τού Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου ήθελαν σκληρά μέτρα εναντίον της. Επιβεβαιώνει αυτούς, οι οποίοι εξ’ αρχής έβλεπαν ως μέγα κίνδυνο για την Ευρώπη όχι απλά την επανένωσή της, αλλά την ίδια τη βιομηχανική ανάπτυξή της. Η Γερμανία καθημερινά υποτροπιάζει και εξελίσσεται σε έναν πραγματικό καλπάζοντα «καρκίνο» της Ευρώπης, θέτοντας και πάλι την ασφάλειά της σε κίνδυνο. Μια Γερμανία, η οποία έχει ήδη κοστίσει στην Ευρώπη εκατοντάδες εκατομμύρια νεκρών και δεν δείχνει σημάδια μετάνοιας. Μια Γερμανία, η οποία καθημερινά δοκιμάζει την ανοχή των Ευρωπαίων με το θράσος της και, όσο δεν αντιδρά κανένας, γίνεται όλο και πιο προκλητική.

Αφού έκαναν τη δουλειά τους με τους δωσίλογους γόνους των παλιών τους συνεργατών και έβαλαν την Ελλάδα στο Μνημόνιο, στη συνέχεια επένδυσαν στη φτώχεια και την απελπισία τού ελληνικού λαού, για να περάσουν στην επόμενη «φάση». Άνοιξαν, μέσω της Ελλάδας, τον «δρόμο» του ΔΝΤ και για τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης και τώρα πρέπει να «σπρώξουν» την Ελλάδα στην καταστροφή, για να τους βάλουν όλους αυτούς σε Μνημόνιο. Για να μην «κάψουν» τους ντόπιους συνεργάτες τους, βγήκαν στη «γύρα» να ψάχνουν κορόιδο να πάρει τον «μουντζούρη» στα χέρια του. Έψαχναν έναν νέο «Ζαχαριάδη» για να τους κάνει τη δουλειά και να οδηγήσει την Ελλάδα στην «αγκαλιά» της Ρωσίας.

Είναι πλέον ορατό σε όλους ότι θέλουν επειγόντως ένα GRexit, το οποίο όμως να μην είναι φυσιολογικό …Ένα GRexit, το οποίο να συνδέεται με μια «ανάρμοστη» σχέση με τη Ρωσία, ώστε να μην αποτελεί επιλογή για κανέναν άλλο στην Ευρώπη. Με το GRexit επιθυμούν να οδηγήσουν σε «ομηρία» την ευρωπαϊκή οικονομία, προκειμένου να της «πουλήσουν» σωτηρία» και ταυτόχρονα να καταστρέψουν ολοσχερώς την Ελλάδα, ώστε οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι να βλέπουν το Μέγα Μνημόνιο της Ευρώπης σαν «ευλογία». Με ένα «αιματηρό» GRexit θέλουν να αφαιρέσουν απ’ όλους ως επιλογή την έξοδο από το ευρώ. Το GRexit σκοπεύουν να το κάνουν το αντίστοιχο του ελληνικού Εμφυλίου της προηγούμενης εποχής.

ΟΙ ΗΠΑ, δηλαδή, ζητάνε από την Ελλάδα δήθεν να επισπευστούν οι διαπραγματεύσεις, τη στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση τα δίνει «όλα» και αυτές οι διαπραγματεύσεις καθυστερούν εξαιτίας της Γερμανίας, η οποία – σημειωτέον – δεν κάνει τίποτε χωρίς εντολή ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ, δηλαδή, πάλι στο ίδιο «κόλπο» τού τζάμπα μάγκα. «Καλοπιάνουν» την Ελλάδα και βάζουν τη Γερμανία να την «κλωτσάει» …»Καλές» με την Ελλάδα και με δική τους εντολή «κακή» η Γερμανία. Μιλάμε για «τζάμπα» μαγκιές, γιατί είναι φανερό ότι την επαφή με την Ελλάδα την έκαναν μόνο και μόνο για χάρη των «καλών» εντυπώσεων, οι οποίες θα τους χρειαστούν όταν στο μέλλον θα πρέπει να «τακτοποιήσουν» εκ νέου το ελληνικό «ζήτημα». Μέχρι να συμβεί αυτό οι ΗΠΑ θα «κρύβονται» πίσω από την προκλητική στάση της Γερμανίας, η οποία «σπρώχνει» την Ελλάδα προς τη Ρωσία.

Οι ΗΠΑ στην κυριολεξία «καίγονται» αυτήν τη στιγμή. Γιατί; Γιατί το δημόσιο χρέος τους ξεπέρασε ήδη τα 18.200 δις δολάρια. Ποσό απίστευτο για τις ευρισκόμενες σε κοινωνική παρακμή ΗΠΑ. Απόλυτη παρακμή για ένα κράτος με πληθυσμό 320.000.000 ανθρώπων, του οποίου η παραγωγή έχει καταρρεύσει. Ένα κράτος με 50.000.000 πολίτες να επιβιώνουν χάρη στο κρατικό συσσίτιο. Ένα κράτος με 6.000.000 καταδικασμένους εγκληματίες. Ένα κράτος με δεκάδες εκατομμύρια ανασφάλιστους, οι οποίοι πεθαίνουν για λόγους που συναντάμε μόνον στις υποσαχάριες «Μπανανίες». Ένα κράτος, το οποίο δεν μπορεί πλέον να μοιράσει ούτε παυσίπονα στους καρκινοπαθείς του. Ένα κράτος, που το χρέος, το οποίο αναλογεί στον κάθε φορολογούμενο πολίτη του, μπορεί να ξεπερνάει τις 300.000 δολάρια.

Η οικονομία αυτού του κράτους, εξαιτίας των τοκογλύφων της Νέας Υόρκης, είναι μια τεράστια «φούσκα». 13.000 δις είναι μόνον τα στεγαστικά τους δάνεια. 1.300 δις είναι μόνον τα φοιτητικά τους δάνεια. Αν για τον οποιονδήποτε λόγο «σκάσει» κάποια απ’ αυτές τις «φούσκες», θα καταρρεύσουν όλα γύρω τους και θα τους «πνίξει» ο Ατλαντικός. Θα χάσουν τον έλεγχο της Ευρώπης. Γιατί; Γιατί δεν μπορεί ο χρεοκοπημένος να χρηματοδοτεί «Μνημόνια» χρεοκοπημένων. Αν «σκάσει» πρώτη η αμερικανική οικονομία, θα φύγουν οι Αμερικανοί με τις «κλωτσιές» από την Ευρώπη. Η μόνη πιθανότητα των ΗΠΑ να διατηρήσουν τον παγκόσμιο ρόλο τους είναι να «σκάσει» πρώτη η ευρωπαϊκή οικονομία, ώστε να έρθουν αυτοί και να την «σώσουν», χρηματοδοτώντας την με τις «φωτοτυπίες» της FED. Όμως, για να γίνει αυτό, χρειάζεται να μεθοδευτεί ένα πιστωτικό γεγονός, το οποίο θα την «εκτροχιάσει» οργανωμένα και εξ’ αρχής κοστολογημένα, και σε αυτό τους είναι χρήσιμη η Ελλάδα.

Συντάκτης: Παναγιώτης Τραϊανός
Πηγή: ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ-ΕΛΛΑΔΑ

Η πρώτη υπόθεση που θα εκδικαστεί στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου αφορά το αποκαλούμενο «χαράτσι» της ΔΕΗ που πληρώσαμε ως έκτακτο τέλος – φόρο (ΕΕΤΗΔΕ) για τα ηλεκτροδοτούμενα ακίνητα τη διετία 2011-′12, που όμως επαναλήφθηκε και την επόμενη χρονιά (2013) ελαφρά μειωμένο κατά 10% ως ΕΕΤΑ, παραμένοντας στην ουσία ενσωματωμένο και στο πλαίσιο του νεότερου φόρου για τα ακίνητα (ΕΝΦΙΑ).

Η παραπεμπτική απόφαση του Δ′ Τμήματος ΑΠ προς την Ολομέλεια κρίνει το «χαράτσι» αντισυνταγματικό και αν η άποψη αυτή υπερισχύσει τελικά, αυτό θα έχει ως συνέπεια να αναγνωριστεί ότι παράνομα εισέπραξε το κράτος περίπου 2 δισ. € για μία 2ετία και άλλο 1 δισ. € την επόμενη χρονιά.

Οι περαιτέρω επιπτώσεις μπορεί να είναι «βαρύτερες» αν αναλογιστεί κανείς ότι η παραπεμπτική απόφαση στηρίζει την επιχειρηματολογία της αντισυνταγματικότητας και στις εξαιρετικά «φουσκωμένες» αντικειμενικές αξίες των ακινήτων, στέλνοντας ουσιαστικά δεύτερο «τελεσίγραφο» προς το οικονομικό επιτελείο (όπως έχει κάνει και το Συμβούλιο της Επικρατείας) για μείωσή τους.

Το ζήτημα παραπέμφθηκε ως εξαιρετικής σημασίας στην πλήρη Ολομέλεια ΑΠ (μέσα από τρεις «πιλοτικές» αποφάσεις), καθώς αφορά ευρύτατο κύκλο προσώπων. Και στις δύο υποθέσεις η νομολογία του ΑΠ και του ΣτΕ έχει διχαστεί και αν η Ολομέλεια ΑΠ υιοθετήσει τις απόψεις των τμημάτων ΑΠ, τότε την τελική λύση ίσως χρειαστεί να δώσει το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο (ΑΕΔ) για να τερματιστεί η σύγκρουση ανάμεσα σε αντιφατικές αποφάσεις.

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ Δ′ ΤΜΗΜΑ

Έκρινε αντισυνταγματικό το «χαράτσι» της ΔΕΗ

Στη συνεδρίαση της προσεχούς Πέμπτης υπό τον πρόεδρο ΑΠ Αθ. Κουτρομάνο, το «χαράτσι» της ΔΕΗ (ΕΕΤΗΔΕ) θα μπει στο «μικροσκόπιο» της Ολομέλειας ΑΠ με μία δυσμενή γι′ αυτό κρίση, αφού το Δ′ Τμήμα εισηγείται (με πλειοψηφία 3-2) να κριθεί αντισυνταγματικό και αντίθετο στο 1ο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) που προστατεύει τα περιουσιακά δικαιώματα και δεν ανέχεται το συγκεκριμένο υπερβολικό φορολογικό βάρος που κλονίζει ριζικά την οικονομική κατάσταση των περισσότερων πολιτών.

Σύμφωνα με την παραπεμπτική απόφαση το «χαράτσι», μεταξύ άλλων, αντίκειται στις συνταγματικές αρχές της καθολικότητας και ισότητας των φόρων και της αναλογικότητας.

Το «χαράτσι» προσβλήθηκε ως αντισυνταγματικό με προσφυγές και αγωγές στα πολιτικά και διοικητικά δικαστήρια.

Η Ολομέλεια ΣτΕ έκρινε προ 2ετίας κατά πλειοψηφία (27-12) ότι πρόκειται για φόρο που είναι συνταγματικά ανεκτός, λόγω του έκτακτου χαρακτήρα του και εν όψει του σοβαρού λόγου δημοσίου συμφέροντος, να καλυφθούν οι μεγάλες δημοσιονομικές ανάγκες της χώρας. «Καρατόμησε», όμως, ως αντισυνταγματική και ανίσχυρη τη διάταξη που απειλούσε με διακοπή ρεύματος όσους δεν πληρώσουν το «χαράτσι».

Αντίθετα το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών με αφορμή συλλογικές αγωγές έκρινε αντισυνταγματικό το ΕΕΤΗΔΕ, αλλά και την πληρωμή του μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ. Το Δημόσιο έκανε αμέσως απευθείας αίτηση στον ΑΠ και, κερδίζοντας την αναστολή, «πάγωσε» την πρωτόδικη απόφαση και «ξεμπλόκαρε» τις πληρωμές από το 2013 μέχρις ότου λυθεί οριστικά το ζήτημα επί της ουσίας.

Παρά την αρχική αρεοπαγιτική εισήγηση, το Δ′ Τμήμα ΑΠ έκανε δεκτές τις θέσεις των 5 καταναλωτικών οργανώσεων και του δικηγόρου Γ. Κόκκα και εκπροσώπου του Κινήματος Άμεσης Δημοκρατίας. Στην επικείμενη δίκη το «χαράτσι» θα δεχθεί συνταγματικά «πυρά» και από την Ολομέλεια των προέδρων των δικηγορικών συλλόγων της χώρας και τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, ύστερα από την απόφαση του προέδρου του Β. Αλεξανδρή να ασκηθεί «πρόσθετη παρέμβαση», με αναλυτική επιχειρηματολογία για την αντισυνταγματικότητα της επιβολής φόρου.

Η πλειοψηφία του Δ′ Τμήματος ΑΠ (Β. Θάνου, αντιπρόεδρος, Δ. Υφαντή, Ιω. Πετροπούλου, αρεοπαγίτες) δέχονται ότι το «χαράτσι» παραβιάζει τις συνταγματικές διατάξεις που κατοχυρώνουν τον σεβασμό στην ανθρώπινη αξία και σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, ενώ αντίκειται στις συνταγματικές αρχές της καθολικότητας και ισότητας των φόρων, της αναλογικότητας, αλλά και της προστασίας της οικογένειας.

Επιπλέον δέχεται -σε αντίθεση προς το ΣτΕ- ότι είναι αντισυνταγματική και η διαδικασία υπολογισμού και είσπραξης ενός φόρου μέσω της ΔΕΗ, καθώς πρόκειται για μια αρμοδιότητα που αφορά τον «σκληρό πυρήνα» των εξουσιών του κράτους (των φορολογικών αρχών) και δεν μπορεί να ανατίθεται σε μία επιχείρηση.

Στο σκεπτικό – καταπέλτη εξηγείται ότι το «χαράτσι» είναι αντισυνταγματικό, επειδή:

• Υπολογίζεται με μοναδικά κριτήρια το εμβαδόν, την παλαιότητα και την τιμή ζώνης κάθε ηλεκτροδοτούμενου ακινήτου, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη άλλα στοιχεία προσδιοριστικά της αξίας και της απόδοσης των ακινήτων και, κυρίως, χωρίς να συνυπολογίζονται κριτήρια εισοδηματικά, περιουσιακά, προσωπικής και οικογενειακής κατάστασης του φορολογουμένου.

Έτσι, όμως, δεν μπορεί να αποδειχθεί εάν ο ιδιοκτήτης (ή επικαρπωτής) του ακινήτου έχει πράγματι τη φοροδοτική ικανότητα να πληρώσει.

«Δεν αρκεί»

Ο χαρακτηρισμός της φορολογικής επιβάρυνσης ως έκτακτης -που, όμως, στην πραγματικότητα δεν είναι, αφού επαναλήφθηκε το 2013- προκειμένου να αντιμετωπιστούν δημοσιονομικά προβλήματα δεν αρκεί για να μην εφαρμοστούν οι συνταγματικές αρχές της ισότητας, της καθολικότητας των φόρων κ.λπ., που εξακολουθούν να ισχύουν και σε περιόδους οικονομικών κρίσεων όταν είναι αναγκαία επαχθή μέτρα.

• Ο επίμαχος φόρος (του Ν. 4021/11) επιβάλλεται στην ακίνητη περιουσία των πολιτών που έχει υποστεί σοβαρή μείωση της αξίας της.

• Ο νομοθέτης προσδιόρισε τον φόρο χωρίς να συνεκτιμήσει διόλου τις πολλαπλές μισθολογικές – συνταξιοδοτικές περικοπές και τις αλλεπάλληλες φορολογικές επιβαρύνσεις (εισφορές αλληλεγγύης, τέλος επιτηδεύματος κ.λπ.) που είχαν δυσμενέστατες επιπτώσεις στην οικονομική κατάσταση και στη διατήρηση ενός ανεκτού βιοτικού επιπέδου για πολλές κατηγορίες πολιτών.

Δεν προβλέφθηκε, μάλιστα, απαλλαγή ούτε καν της α′ κατοικίας, που ιδίως εν μέσω βαθιάς κρίσης αποτελεί αναγκαίο στοιχείο για την αξιοπρεπή διαβίωση του ανθρώπου και την προστασία της οικογένειας.

Σχετικά με την παραβίαση της ΕΣΔΑ, σημειώνεται ότι το «χαράτσι» επιφέρει πολλαπλή φορολόγηση στο ίδιο αντικείμενο και διπλή φορολόγηση των ακινήτων μέσα στο ίδιο έτος.

Τμήμα άρθρου: “Δύο υποθέσεις – βόμβα στην ολομέλειατου Αρείου Πάγου”
Συντάκτης: Αλέξανδρος Αυλωνίτης
Πηγή: ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 19/04/2015

Τρομακτικές είναι οι διαστάσεις που λαμβάνει για την Ελλάδα το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης (όχι της «πολιτικώς ορθά» γελοία αποκαλούμενης ως «παράτυπη») για την Ελλάδα, καθώς όπως αποκαλύπτει η «Καθημερινή», φθάνουν τα 2,5 εκατομμύρια οι δυστυχείς συνάνθρωποί μας που προσπαθούν να ξεφύγουν από τους πολέμους στη Μέση Ανατολή και επιδιώκουν να περάσουν σε ελληνικό έδαφος, όπου συνήθως παγιδεύονται, ενώ επιθυμία τους είναι να ταξιδέψουν για την ευρωπαϊκή ενδοχώρα… (βλ. σχετικό άρθρο εφημερίδας “Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”)

Η Ευρωπαϊκή Ένωση παρακολουθεί με ανησυχία το φαινόμενο και επιχειρεί να λάβει μέτρα, κάτι όμως που ουδόλως καθησυχάζει την Ελλάδα, καθότι τα μέτρα αυτά μέχρι στιγμής αποδείχθηκαν απολύτως ανεπαρκή για να «σώσουν την παρτίδα». Την ίδια στιγμή, δεν μπορεί κανείς παρά να αστειευτεί πικρά, με το γεγονός ότι υπεύθυνη χειρισμού των θεμάτων – πέραν των αρχών ασφαλείας – έχει ορισθεί η εκτός τόπου και χρόνου, αναπληρωτής υπουργός, Τασία Χριστοδουλοπούλου, αν και στοχευμένες διαρροές, κάνουν λόγο για κινήσεις που της έχουν «κόψει τα φτερά».

Το πρόβλημα για την Ελλάδα είναι τεράστιο, τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου έχουν ήδη μετατραπεί σε «αποθήκες ψυχών», η κατάσταση διαρκώς κλιμακώνεται και δεν έχουν έρθει ακόμα οι καλοκαιρινοί μήνες. Τα μέσα που διαθέτει το Λιμενικό Σώμα / Ελληνική Ακτοφυλακή δεν μπορούν να ανταποκριθούν στον όγκο του έργου, ενώ και το ηθικό του Σώματος δεν είναι και στο υψηλότερο σημείο.

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της υπονόμευσης εκ των έσω, από τους κουφιοκεφαλάκηδες που κάνουν λόγο για «νοοτροπίες δεκαετιών», χωρίς να έχουν «μυρωδιά» από την κατάσταση, αλλά επίσης το ήθος και την ακεραιότητα όσων διακινδυνεύουν τις ζωές τους, για να ακούν τους ανεγκέφαλους να βυσσοδομούν σε βάρος τους.

Δυστυχώς, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του κρατικού μηχανισμού, όταν η πολιτική ηγεσία δυσκολεύεται πλην λαμπρών εξαιρέσεων να αντιληφθεί το ευρύτερο ζήτημα εθνικής ασφάλειας που εγείρεται, τότε προκοπή πολύ απλά δεν πρόκειται να γίνει. Κάποιες ελπίδες υπάρχουν από την παρουσία στο αξίωμα του Επιτρόπου μετανάστευσης, Δημήτρη Αβραμόπουλου, ο οποίος αν μη τι άλλο βρίσκεται στο κατάλληλο πόστο, τουλάχιστον για να δώσει μια ξεκάθαρη εικόνα της κατάστασης στην Επιτροπή.

Την ίδια ώρα, έστω και με καθυστέρηση (εάν αυτό δεν ισχύει απολογούμαστε προκαταβολικά), αντιδρά και ο Δήμος Αθηναίων που καλείται να διαχειριστεί το ολοένα και αυξανόμενο βάρος στο κέντρο της πόλης, λέγοντας στην Τασία Χριστοδουλοπούλου, ότι παντού στον κόσμο, το πρόβλημα αντιμετωπίζεται περιφερειακά, πουθενά δεν τους στέλνουν στο κέντρο. Τι λέτε κύριε Καμίνη μου τώρα! Η κυρία αναπληρώτρια θέλει να τους βρει δουλειές, μάλλον ζούμε σε διαφορετικές χώρες και την κατηγορούμε άδικα…

Αν δεν αντιμετωπίσουν τις εμμονές και τις ιδεοληψίες τους ορισμένοι (βλ. αρκετοί) στην κυβερνητική παράταξη, το πρόβλημα θα ξεφύγει -νομοτελειακά- από κάθε έλεγχο. Την ίδια στιγμή, το θέμα αυτό δεν υπάρχει πλέον στην ατζέντα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Η εξουσία φαίνεται πως επιφέρει πιο διπλωματικό χειρισμό για λόγους εσωτερικών ισορροπιών.

Το λέμε διότι δεν πιστεύουμε ότι ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Πάνος Καμμένος, δεν θέτει τα θέματα αυτά με την ένταση που επιβάλλεται στο πλαίσιο της κυβέρνησης συνασπισμού με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε ότι πολλοί, του Τσίπρα συμπεριλαμβανομένου, που όλες οι πληροφορίες το θέλουν να ξέρει να ακούει, το οποίο είναι μεγάλη αρετή για πολιτικό, έχουν αντιληφθεί το τραγικό της καταστάσεως. Μερικές φορές όμως, απαιτείται να γνωρίζουν και οι πολίτες το πραγματικά πρεσβεύουν οι ηγέτες του και δεν μπορούν να μένουν όλα πίσω από κλειστές πόρτες. Να γνωρίζουν, ότι υπάρχει συναίσθηση.

Τουλάχιστον, ας προσπαθήσει ο κ. υπουργός, να χρησιμοποιήσει αυτή τη διπλωματικότητα και στην εκτός συνόρων ισορροπίες που χρειάζεται να διαμορφώσει η χώρα και δεν είναι ανάγκη να κινείται ως «ταύρος εν υαλοπωλείο». Εκτός κι αν υπεράνω όλων βάζουμε την «καρέκλα». Το πρόβλημα είναι όμως ότι ο Πάνος δείχνει να τα εννοεί, κι επειδή μαζεύτηκε τελευταία πολύ… τεστοστερόνη στην κυβέρνηση, σε όλα τα θέματα, στο τέλος θα μετατρέψουμε το «μαγαζί» σε αρένα για ταυρομαχίες.

Το κακό είναι ότι στο 99% των περιπτώσεων (ή και περισσότερο), στις ταυρομαχίες χαμένος είναι ο ταύρος. Ο Γιάνης (με το ένα «ν») όμως, συνεχώς προσαρμόζει τη θέση του στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης, όντας καλός γνώστης και της δυναμικής κατάστασης, όπως αυτή διαμορφώνεται και της θεωρίας παιγνίων, που αναζητά τη λύση που θα βολέψει και τις δυο πλευρές χωρίς να αποσταθεροποιήσει το σύστημα.

Μήπως λοιπόν να εξηγούσε και στους υπόλοιπους να ρίξουν τους τόνους και να αντιμετωπίσουν την αυτοκαταστροφική τάση, τώρα που η υποστήριξη από τον κόσμο κινείται σε τόσο υψηλά επίπεδα… όση όμως και η υποστήριξη για την παραμονή στο ευρώ. Διότι αν συμβεί το ατύχημα, όσοι νομίζουν ότι ανοίγοντας τα σύνορα θα δημιουργήσουν τεράστιο πρόβλημα στους υπόλοιπους, να ξέρουν ότι η ελληνική ασφάλεια θα κινδυνεύσει περισσότερο από όλους, σε πολλαπλά μάλιστα επίπεδα, ενώ η κατάσταση θα είναι απλώς απελπιστική.

ΚΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΓΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΤΑΣΙΑΣ:
«Κοιτάξτε, στην Ελλάδα δεν χωράνε συνταξιούχοι, γιατί έχουν ναυαγήσει τα ασφαλιστικά ταμεία, δεν χωράνε νέοι, γιατί η ανεργία έχει αυξηθεί, δεν χωράνε τα μωρά, γιατί δεν υπάρχουν βρεφονηπιακοί σταθμοί. Προφανώς δεν χωράνε και οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, γιατί δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας και δομές. Αλλά αυτό δεν λέει τίποτα».

Αυτό απάντησε στην «ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ των ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ», σε ερώτηση τι θα έλεγε σε όσους ισχυρίζονται πως στην Ελλάδα δε χωράνε άλλοι πρόσφυγες.

Πηγή: ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ-ΕΛΛΑΔΑ

Την στήριξη της Ουκρανίας εναντίον της Ρωσίας με κάθε κόστος και με την χρήση κάθε μέσου, ακόμη και με πρακτικές που ανήκουν στα χρόνια του «ψυχρού πολέμου», προκειμένου να μην καταρρεύσει η Ευρώπη, ζητά ο Τζόρτζ Σόρος.

Μάλιστα, απηχώντας ως ένα βαθμό και την στάση της αμερικανικής κυβέρνησης για την διατήρηση της ενότητας της Ευρωζώνης ως ανάχωμα στα ρωσικά σχέδια, στρέφεται και εναντίον της ευρωπαϊκής ηγεσίας για τους χειρισμούς της στο θέμα της Ελλάδος, η οποία στρέφει το ενδιαφέρον της προς την Ρωσία.

Σε άρθρο του για την γερμανική εφημερίδα Die Welt, ο αμερικανός χρηματιστής και δισεκατομμυριούχος εκτιμά πως από τις εξελίξεις στην Ουκρανία κρίνεται το μέλλον της Ευρώπης και το πως θα διαμορφωθεί αυτό στα επόμενα πέντε χρόνια.

Επιτιθέμενος εναντίον του ρώσου προέδρου, τονίζει χαρακτηριστικά: «Η Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν – ο επιδρομέας- από τη μία και η υπερασπιζόμενη Ουκρανία, η οποία προστατεύει τις ίδιες αξίες και αρχές, στις οποίες βασίζεται η ΕΕ, από την άλλη».

Όπως μεταδίδει η Deutsche Welle, σύμφωνα με τον Σόρος, η Ευρώπη μεταχειρίζεται την Ουκρανία ως την δεύτερη Ελλάδα, αλλά αυτή η πολιτική είναι λάθος και θα οδηγήσει σε καταστροφικά αποτελέσματα. «Ο Πούτιν δεν θέλει απλά μια στρατιωτική νίκη στην Ουκρανία, ώστε να καταλάβει μέρος της χώρας. Πολύ περισσότερο επιδιώκει την οικονομική και πολιτική της κατάρρευση, η οποία θα αποσταθεροποιήσει την Ουκρανία».

Επίσης ο αμερικανός δισεκατομμυριούχος υποστηρίζει πως ενώ η Ευρώπη δίνει στην Ουκρανία «μικρά κομμάτια» όπως κάνει και στην Ελλάδα, τα οποία ίσα που φτάνουν προκειμένου να επιβιώσει, «ο Πούτιν διεκδικεί όλα τα πλεονεκτήματα, μπαίνοντας μπροστά από όλους και επιλέγοντας ανάμεσα σε έναν υβριδικό πόλεμο και μια υβριδική ειρήνη. Σε αυτήν την κατάσταση, η Ουκρανία και οι σύμμαχοί της χάνουν χρόνο αντίδρασης και εν τω μεταξύ η πτώση της Ουκρανίας όλο και επιταχύνεται, καθώς τα οικονομικά προβλήματα ήδη έχουν οδηγήσει τη χώρα στο χείλος της αβύσσου».

Ο Σόρος θεωρεί πιθανό ένα σενάριο, σύμφωνα με το οποίο «ο Πούτιν θα επιτύχει τον κύριο στόχο του που δεν είναι άλλος από το σπάσιμο της ουκρανικής αντίστασης. Ως αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης θα κατακλύσουν την Ευρώπη ροές προσφύγων, – κατά τις πιο ρεαλιστικές εκτιμήσεις, περίπου δύο εκατομμύρια».

Στη συνέχεια, «οι Ευρωπαίοι φίλοι του νικητή Πούτιν θα εξασφαλίσουν την χαλάρωση των αντιρωσικών κυρώσεων, αλλά αυτό θα σημαίνει το τέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως παγκόσμιας πολιτικής δύναμης».

Για να αποφευχθεί ένα τέτοιο «θλιβερό τέλος», πρέπει να γίνει ό,τι είναι δυνατόν για την στήριξη της νέας Ουκρανίας «ακόμη και εμπλοκή σε άμεση στρατιωτική αναμέτρηση με τη Ρωσία – Η Ευρώπη δεν θα πρέπει να φοβάται έναν νέο ψυχρό πόλεμο: Η Ρωσία θα χάσει ακριβώς όπως και στο παρελθόν έχασε η Σοβιετική Ένωση» καταλήγει ο Σόρος.

Πηγή: ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ-ΕΛΛΑΔΑ