Πολλοί αναγνώστες με έχουν ρωτήσει ,τι κατά την άποψη μου θα πρέπει να γίνει στη χώρα μας για να αποτραπούν τα χειρότερα. Εγώ θα προσθέσω τι θα πρέπει να γίνει για να πάμε και μπροστά.

Σήμερα θα ξεκινήσω μια σειρά από άρθρα που θα αναλύσουμε γιατί έχουμε τα προβλήματα που έχουμε και τι λύσεις υπάρχουν.

Υπόψη ότι και στα δύο αυτά ερωτήματα δεν έχει απαντήσει κανείς μέχρι σήμερα. Το μόνο που ακούμε και το μόνο που βλέπουμε τώρα και 30 χρόνια είναι πρόχειρες λύσεις στα προβλήματα, συνεχείς αλλαγές στους νόμους και στις διαδικασίες κα πάνω από όλα πολιτικές φιλοσοφίες που δεν έχουν αποδώσει σε τίποτα.

Ειδικά για το τελευταίο, στην Ελλάδα οι πολιτικοί και τα κόμματα έχουν πείσει όλο τον κόσμο ότι οι λύσεις στα προβλήματα μας έχει σχέση με την φιλοσοφία της κάθε πολιτικής παράταξης και όχι με την επίλυση των προβλημάτων επί της ουσίας.

Χρόνια τώρα λέω ότι δεν έχουμε δημοκρατία στη χώρα μας. Σήμερα θα σας πώ το γιατί. Επίσης χρόνια λέω ότι δεν λειτουργεί η βουλή και σαν αποτέλεσμα, η βουλή δεν παράγει ούτε στο ελάχιστο νομοθετικό έργο. Τέλος θα σας εξηγήσω γιατί αυτά τα δύο είναι σημαντικά και γιατί ευθύνονται για όλα τα κακά αυτού του τόπου.

Όλα τα προβλήματα της Ελλάδος έχουν την ρίζα τους στο εξής:

• Δεν έχουμε δημοκρατία
• Δεν λειτουργεί η βουλή (το νομοθετικό σώμα)
• Τις αποφάσεις τις παίρνουν οι λιγότεροι άξιοι

Θα αναλύσω όλες αυτές τις παραμέτρους και στο τέλος θα καταλάβετε πως συνδέονται μεταξύ τους. Προς το παρόν απλά παρακολουθήστε τον συλλογισμό μου.

Για δεν έχουμε δημοκρατία

Δεν έχουμε διότι απλά δεν έχουμε το δικαίωμα να ψηφίσουμε αυτούς που θέλουμε στις εθνικές εκλογές.

Αυτό ακούγεται κάπως παράξενο αφού ψηφίζουμε βουλευτές με σταυρό σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, αλλά αναρωτηθήκατε ποτέ ποιούς ψηφίζουμε;

Ψηφίζουμε μεταξύ αυτών που μας λένε να ψηφίσουμε (αυτοί που είναι στην κλίκα). Δεν ψηφίζουμε κάποιον που έχει κοινή αποδοχή ή που, είναι το αποτέλεσμα μιας προκριματικής διαδικασίας (το να μπει κανείς στο ψηφοδέλτιο δεν είναι προϊόν ανταγωνισμού).

Για παράδειγμα, στις περασμένες εκλογές μπήκαν στην Ελληνική βουλή ηθοποιοί, τραγουδιστές, αθλητικοί παράγοντες, σύζυγοι γνωστών προσώπων χωρίς καμία προκριματική διαδικασία και χωρίς να ρωτηθούν οι πολίτες η και τα κομματικά μέλη αν ήθελαν αυτά τα πρόσωπα.

Αποκλειστικός γνώμονας για να μπει κάποιας στο ψηφοδέλτιο ήταν αν μπορούσε να πάρει ψήφους, διότι ήταν κάποιο πρόσωπο που γνώριζε ο κόσμος και όχι βάση ικανοτήτων.

Αν για παράδειγμα ήθελα εγώ να μπω στο ψηφοδέλτιο ενός κόμματος ….

• Θα έπρεπε να ήταν πολιτικός ο μπαμπάς μου (δεν έχει καμία σημασία αν ήμουν ένας απλός μαγαζάτορας που πουλάει ρούχα)
• Θα έπρεπε να είμαι ένα πολύ γνωστό πρόσωπο που γνωρίζει ο κόσμος (δεν έχει καμία σημασία αν ήμουν τραγουδιστής, δημοσιογράφος, παρουσιαστής ή πρωταθλητής στο τζούντο)
• Θα έπρεπε να έχω πολλά λεφτά για να δίνω στο κόμμα για να με αποδεχτούν σαν υποψήφιο
• Θα πρέπει να είμαι κάποιας συνδικαλιστής που επίσης μπορεί να πάρει ψήφους

Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι Έλληνες βουλευτές είναι καλοί και αξιοπρεπείς άνθρωποι, αλλά είμαι επίσης σίγουρος ότι υπάρχουν χιλιάδες πιο ικανοί άνθρωποι σε όλη την Ελλάδα που θα μπορούσαν να γίνουν βουλευτές και που θα έκαναν καλύτερη δουλειά αν υπήρχε ένα ελεύθερο και αξιοκρατικό σύστημα ανταγωνισμού.

Άρα πρώτη παρατήρηση είναι ότι, ΔΕΝ εκλέγονται οι πιο ικανοί από τον Ελληνικό πληθυσμό. Επιπλέον, επειδή το σύστημα είναι αναξιοκρατικό, κανένας που πραγματικά αξίζει να διακριθεί δεν προσπαθεί, διότι δεν έχει σημασία τις προσόντα έχεις αλλά πόσο δημοφιλής είσαι στα τηλεοπτικά κανάλια!

Δεν λειτουργεί η Βουλή

Το δεύτερο πρόβλημα στο γιατί τίποτα δε λειτουργεί σε αυτή τη χώρα είναι ότι δεν λειτουργεί η βουλή και δεν υπάρχει διαχωρισμός των εξουσιών.

Στις σύγχρονες δημοκρατίες η γενική θεωρεία είναι η εξής:

Η νομοθετική εξουσία (βουλή) ψηφίζει νόμους, η εκτελεστική τις εκτελεί (δεν έχει επιλογή) και η δικαστική εξουσία προστατεύει το σύνταγμα και τους νόμους και μπορεί να επιβληθεί στην νομοθετική αλλά και στην εκτελεστική εξουσία.

Στην Ελλάδα όμως δεν έχουμε τίποτα τέτοιο. Στην Ελλάδα όλες τις εξουσίες τις έχει η εκάστοτε κυβέρνηση και στην ουσία κάνει κουμάντο. Αυτή αποφασίζει τι νόμους θέλει να βγάλει και αυτή τους ψηφίζει, διότι έχει υπό τον έλεγχό της την νομοθετική εξουσία.

Η δε δικαστική εξουσία είναι κατά το ήμισυ (αν όχι περισσότερο) υπό την επιρροή η τις διαταγές της εκτελεστικής εξουσίας και ουσιαστικά δεν μπορεί να της επιβληθεί παρά μόνο σε ελάχιστες εξαιρέσεις (πάρτε για παράδειγμα αυτά τα καραγκιοζλίκια με το Βατοπαίδιο που έγιναν πρόσφατα. Η δικαστική εξουσία ήταν παντελώς απούσα).

Στην Ελλάδα δηλαδή, η νομοθετική εξουσία δεν αποφασίζει για το τίποτα. Στην Ελλάδα η βουλή είναι σαν να μην υπάρχει και δεν έχει καμία σχεδόν επιρροή στην εκτελεστική εξουσία.

Στην θεωρία η βουλή κάνει κουμάντο, αλλά επί της ουσίας, η βουλή δεν κάνει τίποτα και δεν έχει καμία αρμοδιότητα.

Για παράδειγμα, τα τελευταία 50 χρόνια η βουλή κατάφερε να περάσει μόνο ένα νομοσχέδιο χωρίς αυτό να έχει την συγκατάθεση η να πηγάζει από την εκάστοτε κυβέρνηση (και μάλιστα δεν ήταν για κανένα σοβαρό θέμα, απλά δεν θυμάμαι το θέμα).

Γιατί δεν έχει εξουσία η βουλή;

Διότι απλά αυτοί που έφτιαξαν το σύνταγμα, αποφάσισαν ότι έτσι πρέπει να είναι, αναγκάζοντας την εκάστοτε κυβέρνηση (που μόλις πήρε τις εκλογές από τον λαό) να πάρει και την συγκατάθεση της βουλής (ψήφος εμπιστοσύνης) !!! Για να μπορεί δηλαδή να υφίσταται μια κυβέρνηση, θα πρέπει αναγκαστικά να έχει το 50+1 βουλευτών του συνόλου!!

Γιατί είναι χαζομάρα αυτό;

Διότι απλά κανένας βουλευτής (όπως στην τωρινή περίπτωση που η ΝΔ έχει πλειοψηφία μόνο με έναν βουλευτή) δεν θα καταψηφίσει κανένα νομοσχέδιο υπό την απειλή να πέσει η κυβέρνηση και να στιγματιστεί για πάντα και να τερματιστεί η πολιτική του καριέρα.

Δεν είναι όμως ο μόνος λόγος.

Το όλο σύστημα είναι αντισυνταγματικό εξ’ ορισμού!

Ας δούμε τι λέει το σύνταγμα. Το σύνταγμα λέει ρητά και κατηγορηματικά ότι:

“http://www.lawyers.gr/Sintagma/meros3osinexia.htm

Άρθρο 60 : 1. Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση.
Άρθρο 61 : 1.Ο βουλευτής δεν καταδιώκεται ούτε εξετάζεται με οποιονδήποτε τρόπο για γνώμη ή ψήφο που έδωσε κατά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων. “

Ερώτηση: Αφού ο βουλευτές έχουν το δικαίωμα της κατά συνείδησης ψήφου και δεν μπορούν να καταδιωχτούν από τον οιονδήποτε όταν ασκούν τα καθήκοντα τους, γιατί δεν το πράττουν;

Απάντηση: Διότι υπάρχουν τα πειθαρχικά των κομμάτων που, αν δεν κάνουν αυτό που θέλει η κλίκα, δεν θα ξαναβγούν βουλευτές και δεν θα τους πετάξουν και έξω από το κόμματος.

Άρα, η νομοθετική εξουσία δεν έχει καμία δύναμη, καμία αρμοδιότητα και καμία επιρροή στην εκτελεστική εξουσία. Έχουμε δηλαδή ένα είδος ολιγαρχίας, υπό την έννοια ότι κουμάντο κάνουν πάντα τα 10 πρωτοκλασάτα πρόσωπα του κάθε κόμμα.

Είπα πιο πάνω ότι το όλο σύστημα είναι αντισυνταγματικό. Ο λόγος είναι διότι εξορισμού, οι βουλευτές ούτε μπορούν να ψηφήσουν κατά συνείδηση και θα καταδιωχτούν αν δεν κάνουν αυτό που τους λέει η κομματική διοίκηση.

Ερώτηση: Σε ποιο δικαστήριο λοιπόν μπορώ εγώ να απευθυνθώ για να καταγγείλω τα πειθαρχικά των κομμάτων (και τις κομματικές διοικήσεις στο σύνολο), με σκοπό να αλλάξω το σύστημα έτσι ώστε οι βουλευτές να ψηφίζουν κατά συνείδηση, αφού πιστεύω ότι το όλο σύστημα είναι αντισυνταγματικό;

Απάντηση: Σε κανένα!

Ο λόγος είναι ότι δεν υπάρχει συνταγματικό δικαστήριο στην Ελλάδα και δεν μπορείς να προσφύγεις στα δικαστήρια χωρίς να έχεις θιχτεί.

Ο οιοσδήποτε άσχετος δικαστής (και υπάρχουν πάρα πολλοί) μπορεί να αποφασίσει για αν κάτι είναι συνταγματικό η όχι. Ακόμα και το νομικό συμβούλιο του κράτους δηλαδή (ένα παρακλάδι της εκτελεστικής εξουσίας), μπορεί να πάρει μια τέτοια απόφαση (Γιάννης πίνει, Γιάννης κερνάει).

Αποτέλεσμα είναι ότι, κάτι που είναι οφθαλμοφανές αντισυνταγματικό (η απλά λάθος) παραμένει ως έχει, διότι κανένας δεν μπορεί να κάνει τίποτα, διότι έχουν φτιάξει τα δικαστήρια, τους νόμους και όλους τους θεσμούς ώστε έτσι ώστε να μην μπορεί κανένας να κάνει τίποτα.

Εν ολίγοις αγαπητέ αναγνώστη, ζούμε σε μια άκρως μη δημοκρατική χώρα δίχως δικλίδες ασφαλείας και διαχωρισμού των εξουσιών μεταξύ της εκτελεστής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας. Επίσης ζούμε σε μια χώρα όπου κουμάντο κάνουν μια χούφτα ανθρώπων του ενός κόμματος η του άλλου.

Τι αλλαγές πρέπει να γίνουν

Σας είπα στην αρχή ότι θα σας πω τι φταίει αλλά και το τι πρέπει να γίνει. Σε αντίθεση με όλους τους βλάκες τους πολιτικούς σε αυτή τη χώρα που απλά καταγγέλλουν χωρίς να έχουν απάντηση, εγώ θα σας πω με πολύ απλά λόγια και σε πολύ λίγο χρόνο τι αλλαγές πρέπει να γίνουν για να αλλάξουν όλα αυτά.

Ανώτατο δικαστήριο

Καταργούμε τον σημερινό Άρειο Πάγο και το Συμβούλιο της Επικρατείας και φτιάχνουμε ένα ανώτατο δικαστήριο που αποκλειστική αρμοδιότητα του είναι να ερμηνεύει το σύνταγμα.

Η θητεία των μελών θα είναι εφόρου ζωής και αναγκαστική αποχώρηση στα 70 χρόνια όπως είναι σήμερα. Επιλέγουμε για αυτό το δικαστήριο όποιο όνομα θέλουμε (για ιστορικούς λόγους μου αρέσει το όνομα Άρειος Πάγος).

Το δικαστήριο αυτό θα έχει μόνο 7 η 9 μέλη και θα αποφασίζει τι είναι και τι δεν είναι συνταγματικό, ακόμα να δεχτεί εισήγηση από ένα και μόνο αντίδικο.

Τρόπος εκλογής των βουλευτών

Ας πούμε ότι στο Περιστέρι εκλέγονται 4 βουλευτές. Άρα κάθε κόμμα θα πρέπει να παρουσιάσει 4 υποψήφιους. Ας πούμε επίσης ότι 60 άτομα θέλουν να γίνουν υποψήφιοι σε κάθε κόμμα

Πριν από τις εκλογές (ας πούμε 6 μήνες) τα κόμματα κάνουν προκριματικές εκλογές ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν να γίνουν υποψήφιοι.

Μετά από μερικές επαναληπτικές εκλογές, αυτοί που πήραν τους περισσότερους ψήφους ανάμεσα στα μέλη των κομμάτων στο Περιστέρι, γίνονται υποψήφιοι.

Με αυτό τον τρόπο δεν έχει καμία επιρροή και παρέμβαση η κεντρική κομματική διοίκηση ούτε κανένας άλλος. Επίσης, για να γίνει κάποιος υποψήφιος, θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 5 χρόνια μόνιμος κάτοικος σε αυτή την περιοχή. Δεν θα μπορεί δηλαδή κάποιος που είναι κάτοικος Κηφισίας να γίνει Δήμαρχος Αθηναίων.

Εκτελεστική εξουσία

Καταργούμε τον σημερινό πρόεδρο της δημοκρατίας, καθώς είναι ένας άχρηστος και δαπανηρός θεσμός χωρίς καμία αρμοδιότητα, επιρροή αλλά και εξουσία.

Καταργούμε επίσης τον όρο πρωθυπουργός και τον αντικαθιστούμε με έναν πρόεδρο.

Ο πρόεδρος ψηφίζεται από τον λαό και η θητεία του θα έχει διάρκεια 4 χρόνια. Την ήμερα των εκλογών θα ψηφίζουμε για πρόεδρο και για την βουλή ξεχωριστά σε δυο διαφορετικά ψηφοδέλτια. Θα μπορεί κανείς να ψηφίσει για πρόεδρο κάποιον από το ένα κόμμα, αλλά τοπικό αντιπρόσωπο από άλλο κόμμα.

Ο πρόεδρος θα είναι ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων και θα είναι ο αρμόδιος για την εξωτερική πολιτική και την χάραξη της οικονομικής πολιτικής καθώς και θα εκτελεί τις αποφάσεις του νομοθετικού σώματος.

Δεν θα χρειάζεται καμία εμπιστοσύνη από την βουλή και θα έχει το δικαίωμα του βέτο. Αν όμως ένα νομοσχέδιο περάσει με το 66% των βολετών, τότε το βέτο αναιρείται.

Το εκλογικό σύστημα θα είναι 100% αναλογικό.

Ασυλία

Ούτε οι βουλευτές και ούτε ο πρόεδρος θα έχει ασυλία. Μοναδική εξαίρεση θα είναι ότι ο πρόεδρος δεν θα μπορεί να εκδιωχθεί για διοικητικά αδικήματα. Αν για παράδειγμα ο σκύλος του πρόεδρου βγει από το προεδρικό μέγαρο και πνίξει το γατάκι σας, τότε θα πρέπει να περιμένετε να περάσει η θητεία του για τον πάτε στα δικαστήρια.

Για ποινικά αδικήματα όμως θα μπορεί να διωθεί.

Η οργάνωση της βουλής

Το νομοθετικό σώμα θα αποτελείται από την βουλή των αντιπροσώπων και την γερουσία. Η βουλή των αντιπροσώπων θα έχει (ας πούμε) 150 βουλευτές με βάση τον πληθυσμό της χώρας και η γερουσία θα αποτελείται από 2 άτομα από κάθε νομό.

Οι βουλευτές μέσα από τις επιτροπές και λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες της χώρας, θα συνεδριάζουν και θα φέρνουν νομοσχέδια στην ολομέλεια προς ψήφιση.

Πολλοί ίσως νομίζουνότι δεν θα μπορεί η βουλή να λειτουργήσει. Εδώ είναι που κάνουν λάθος, διότι από την στιγμή που ένας βουλευτής δεν θα απειλείται από τα κεντρικά όργανα του κόμματος, τότε θα έχει την δυνατότητα να πάρει αποφάσεις με βάση το τι θεώρει ωφέλιμο για τη χώρα παρά για το κόμμα.

Αποτέλεσμα θα είναι να βλέπουμε βουλευτές από διάφορα κόμματα να ψηφίζουν υπέρ ή κατά νομοσχεδίων της παράταξής τους, αλλά και να συνεννοούνται μεταξύ τους στις αλλαγές που πρέπει να γίνουν προκειμένου να ψηφιστεί ένα νομοσχέδιο από διαφορετικές παρατάξεις.

Αυτό το καραγκιοζλίκι που γίνεται σήμερα όπου, κάθε νομοσχέδιο καταψηφίζεται από το άλλο κόμμα θα πάψει να υπάρχει. Οι βουλευτές θα τα βρουν μεταξύ τους. Ο κάθε βουλευτής θα δώσει και θα πάρει και θα βρεθεί η χρυσή τομή σε κάθε νομοσχέδιο. Έτσι λειτουργεί η δημοκρατία και όχι με απειλές και δικτατορικές τακτικές όπως σήμερα.

Σύνταγμα

Τώρα για να γίνουν όλα αυτά θα πρέπει να αλλάξει ριζικά το σύνταγμα. Σύμφωνα με το υφιστάμενο καθεστώς, θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να μπορεί αν γίνει κάτι τέτοιο.

Προσωπικά εκτιμώ ότι το σύνταγμα μπορεί να αλλαχτεί μέσα σε μια βραδιά αν το θέλουμε και δεν θα χρειαστούν να περάσουν πολλά χρόνια.

Αυτό που θα σας πω το έχω συζητήσει με πολλούς νομικούς. Αν και όλοι θεωρούν όλα αυτά που θα σας πω όνειρο εκτός πραγματικότητας για τα Ελληνικά δεδομένα, εντούτοις, κανένας δεν μου έχει πει ότι η αλλαγή του συντάγματος με τον τρόπο που θα σας πω δεν μπορεί να γίνει.

“http://www.lawyers.gr/Sintagma/meros1o.htm

3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.”

Αφού όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό, τότε η εξουσία που εμπεριέχεται στο σύνταγμα επίσης πηγάζει από τον λαό. Άρα ο λαός μπορεί με ένα δημοψήφισμα να το αλλάξει. Ναι μεν μπορεί και η βουλή να αλλάζει το σύνταγμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί το σύνταγμα να αλλάξει με ένα δημοψήφισμα.

Ακόμα και αν υπάρχουν ορισμένοι που θεωρούν ότι δεν είναι έτσι, ποιο δικαστήριο θα πει ότι δεν μπορεί το σύνταγμα να αλλάξει με αυτό τον τρόπο αν το σύνολο του πολιτικού κόσμου το θέλει;

Άρα, για να αλλάξει το σύνταγμα, θα μπορούσε να γίνει η εξής διαδικασία.

• Κάνουμε ένα δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο λαός αν θέλει να γίνουν αλλαγές στο σύνταγμα με δημοψήφισμα

• Εφόσον περάσουν μερικοί μήνες και καταλήξουν όλα τα κόμματα σε ένα σύνταγμα, τότε κάνουμε ένα δεύτερο δημοψήφισμα για να επικυρωθούν αυτές τις αλλαγές.
• Στη συνέχεια γίνονται εκλογές και τίθεται σε εφαρμογή το καινούργιο σύνταγμα.

Άρα αν θέλουμε, μπορούμε να κάνουμε τις απαραίτητες αλλαγές σε πολύ λίγο χρόνο.

Κατάληξη

Σε αυτό το άρθρο σας ανέλυσα το γιατί δεν έχουμε δημοκρατία, γιατί δεν λειτουργεί η βουλή και οι θεσμοί και τι αλλαγές πρέπει να γίνουν.

Για να υπάρχει δημοκρατία, οικονομική ελευθερία, αποτελεσματική αγορά και ευημερία, θα πρέπει να κυριαρχεί η αξιοκρατία και να λειτουργούν οι θεσμοί.

Για να γίνουν τα παραπάνω, θα πρέπει ο νομοθέτης να είναι ανεξάρτητος.

Ο λόγος που δεν πάει τίποτα μπροστά σε αυτή τη χώρα είναι διότι δεν έχουμε αξιοκρατία και δεν υπάρχει διαχωρισμός των εξουσιών. Ο λόγος αυτός είναι διότι δεν λειτουργεί η βουλή.

Ο λόγος που δεν λειτουργεί η βουλή είναι διότι η εκτελεστική εξουσία (το εκάστοτε κόμμα στην εξουσία) έχει όλη τη δύναμη.

Ο λόγος για αυτό είναι διότι κάνουν κουμάντο μια χούφτα από ανθρώπους, που ανεβήκαν στην εξουσία χωρίς δημοκρατικές και αξιοκρατικές διαδικασίες.

Άρα όσο αναφορά το τι θα πρέπει να γίνει, το πρώτο πράγμα είναι ότι θα πρέπει να αλλάξει το σύνταγμα και το πολιτικό οργανόγραμμα τη χώρας μας.

Διότι αν δεν το γνωρίζετε, η δημοκρατία επηρεάζει τον βαθμό της οικονομικής ανεξαρτησίας των πολιτών και οι θεσμοί επηρεάζουν την επίδοση της οικονομίας.

Επίσης αν δεν το γνωρίζετε, η Ελλάδα έχει τους χαμηλότερους βυθούς όσο αναφορά τις δημοκρατικές διαδικασίες, την οικονομική ελευθερία και βέβαια είμαστε πρώτοι στη διαφθορά.

Όλα αυτά έχουν σχέση μεταξύ τους. Μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία ότι μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά χωρίς αξιοκρατικές διαδικασίες και χωρίς διαχωρισμό των εξουσιών.

Σε αυτό το άρθρο σας αναρίθμησα τι αλλαγές θα πρέπει να γίνουν σε επίπεδο συντάγματος, βουλής και κράτους για να πάμε μπροστά. Στα επόμενα δυο άρθρα θα αναλύσω την κρατική μηχανή και τις οικονομικές αλλαγές που θα πρέπει να γίνουν.
Γιώργος Καισάριος

Το παλιό πολίτευμα

Το πολίτευμα αυτό γεννήθηκε σε αυτόν εδώ τον τόπο, στην Ελλάδα πριν από 5000 τουλάχιστον χρόνια και ονομάσθηκε Δ η μ ο κ ρ α τ ί α.

Από τη γέννηση του μέχρι τον 6^ο πΧ αιώνα, δηλαδή για 3000 τουλάχιστον χρόνια, το πολίτευμα είχε άτυπη μορφή χωρίς γραπτούς νόμους. Είναι το πολίτευμα που ονομάσθηκε από τον Φρειδερίκο Ένγκελς,  «Αυθόρμητη Δημοκρατία των ηρωικών χρόνων της Ελλάδας».

Στο ερώτημα γιατί μόνο στην Ελλάδα αναπτύχθηκε αυτό το πολίτευμα  – γιατί η Ελλάδα έγινε το λίκνο της Δημοκρατίας – έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις . Κατά μια από αυτές,  πρωτογενή αίτια  είναι  η μορφολογία, το κλίμα και οι υδάτινοι πόροι του Ελληνικού χώρου και δευτερογενή, η ελληνική γλώσσα, η αλφαβητική γραφή και η λογική αντίληψη.[1]

Ίσως είναι χρήσιμο να αναφερθεί ότι μέχρι τον 7^ο πΧ αιώνα, οι άνθρωποι όλων των λαών του κόσμου αντιμετώπιζαν τόσο τα φυσικά φαινόμενα όσο και τα  ανθρώπινα  θέματα με δογματικό τρόπο· κάποιος Θεός ήταν υπεύθυνος γι’ αυτά. Οι πρώτοι που αντιμετώπισαν τα φυσικά φαινόμενα με τη λογική, με το λόγο, ήταν οι Έλληνες προσωκρατικοί  φιλόσοφοι της Ιωνίας, οι ονομαζόμενοι και φυσικοί φιλόσοφοι. Την αντιμετώπιση με τη λογική των άλλων θεμάτων ( του ανθρώπου, της κοινωνίας), άρχισε ο Αθηναίος φιλόσοφος  Σωκράτης (470-399 πΧ) .

Η Αυθόρμητη Δημοκρατία ακολούθησε μια εξελικτική πορεία δαρβινικού τύπου, μπολιάστηκε με το λόγο των φιλοσόφων της Ιωνίας  και έφτασε στη βέλτιστη μορφή της – μεσουράνησε –  στην Αθήνα με τους νόμους του Κλεισθένη (570 – 507 πΧ)

Δύο περίπου αιώνες αργότερα, το 322 πΧ, το πολίτευμα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας πέθανε, σαν πράξη και σαν ιδέα, όχι από την παθογένεια της, αλλά από εξωτερική παρέμβαση.[2]

Χρειάστηκε να περάσουν 2000 χρόνια για να ανακαλύψουν ξανά οι άνθρωποι αυτό το παλιό πολίτευμα και να αρχίσουν να εφαρμόζουν τις ιδέες και τις αρχές του στα υπάρχοντα συστήματα εξουσίας. Η προσπάθεια αποδοχής και εφαρμογής των ιδεών της αρχαιοελληνικής δημοκρατίας δεν ολοκληρώθηκε· συνεχίζεται ακόμη.

Οι βασικές αρχές της Δημοκρατίας

Το πολίτευμα της αρχαιοελληνικής, της Άμεσης Δημοκρατίας, αξιολογούμενο με τις κρατούσες σήμερα λογικές (φιλοσοφίες), στηρίζεται :

(1)   Στη λογική του συνόλου ( του Set στα μαθηματικά, του, Όλου στη φιλοσοφία)  και

(2)   Στη λογική του τυχαίου ( της τυχαιότητας στις επιστήμες, της κλήρωσης στην κοινωνική ζωή)

Για χιλιάδες χρόνια, ακόμη και σήμερα, οι δύο αυτές λογικές, αποτελούσαν για τα συστήματα άσκησης της εξουσίας,  «παραδείγματα προς αποφυγείν»·  σε όλες τις χώρες και τους λαούς. Εξαίρεση αποτελεί ένα παράθυρο στο χωρόχρονο με στοιχεία: Ελλάδα . Αθήνα,  6^ος– 5^ος – μέσα 4^ου πΧ  αιώνα.

Οι μοντέρνες ιδέες για το σύνολο και την τύχη.

Το σύνολο θεωρείτο μια οντότητα με απροσδιόριστη και ευμετάβλητη  συμπεριφορά που δεν καθορίζονταν από σταθερούς κανόνες. Επόμενο αυτής της θεώρησης ήταν η δημιουργία καθεστηκυίας αντίληψης ότι η άσκηση εξουσίας από το σύνολο αποτελεί  πράξη ουτοπική και επικίνδυνη. Η εξουσία, δηλαδή η λήψη  και η υλοποίηση των αποφάσεων, δεν μπορούσε να ασκείται από το σύνολο. Οι αποφάσεις έπρεπε να λαμβάνονται από ένα μόνο στοιχείο του συνόλου· τον φωτισμένο μονάρχη ή έστω τους λίγους εκπροσώπους των πολιτών, που εκλέγονται με κριτήριο την μεγάλη, υποτίθεται,  «πνευματική και ηθική ισχύ» που διαθέτουν.

Η υλοποίηση όμως των αποφάσεων ;

Αυτή πραγματοποιείται μόνο από το σύνολο. Αντίθετη άποψη δεν έχει κανένας· ούτε αυτοί που λαμβάνουν τις αποφάσεις.

Μήπως όμως αυτό συνιστά λογική και ηθική αντίφαση ;    

 

Η Τύχη. Μέχρι πρόσφατα η τύχη θεωρείτο μια οντότητα τυφλή που στερείται στόχων και προοπτικής. Σύμφωνα όμως με νέες απόψεις, όπως αυτές του Πριγκόζιν[3] , «η τύχη είναι συνώνυμο του μη ντετερμινισμού». Αυτό με απλά λόγια σημαίνει ότι η τύχη δεν είναι τυφλή και χωρίς στόχους, αλλά και «μάτια» και στόχους έχει που όμως εμείς σήμερα δεν μπορούμε να τα «δούμε» γιατί δεν υπακούνε στη νομοτέλεια του ντετερμινισμού αλλά στη νομοτέλεια του  Χάους[4] .

Οι παραπάνω κλασικές απόψεις για το σύνολο και το τυχαίο, άρχισαν σιγά-σιγά να αναθεωρούνται στους διάφορους κλάδους της επιστήμης· στη Φυσική, στα Μαθηματικά, στη Βιολογία, στην Κοσμολογία, στην Κοινωνιολογία, στη Γλωσσολογία στην Πολιτική.

Ας επιχειρήσουμε λοιπόν μία πολύ συνοπτική επισκόπηση  αυτών των νέων ιδεών.

Στη Φυσική. Στη νεότερη Φυσική και ειδικότερα στην Στατιστική Μηχανική, το σύνολο των στοιχείων ενός συστήματος και η τυχαία συμπεριφορά τους, οδηγούν σε  νόμους που έχουν την ίδια ισχύ με αυτούς της Κλασικής Φυσικής. Για παράδειγμα, ο νόμος του Ωμ[5] που διδαχθήκαμε στο Γυμνάσιο ότι προκύπτει από την εμπειρία και το πείραμα, στην Στατιστική Μηχανική είναι μαθηματικό (λογικό) συμπέρασμα που βασίζεται  στη λογική του συνόλου και του τυχαίου.

Ένας άλλος νόμος που στηρίζεται στη λογική του συνόλου και του τυχαίου είναι ο νόμος της εντροπίας. Ο νόμος αυτό έγινε αιτία της καθιέρωσης μιας νέας κατηγορίας νόμων στη φυσική που ονομάστηκαν στατιστικοί νόμοι[6].

Στη Στατιστική. Ο κλάδος αυτός των μαθηματικών, στηρίζεται επίσης στη λογική του συνόλου και του τυχαίου και είναι πολύ γνωστός από τις εφαρμογές που έχει σε τόσους και τόσους τομείς· στην έρευνα, στην οικονομία, στη διοίκηση, στις δημοσκοπήσεις . Τα συμπεράσματα όμως στη  στατιστική, προκύπτουν από ένα «απείρως» μικρότερο πλήθος στοιχείων σε σύγκριση με αυτά των νόμων της Φυσικής. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι μεν στατιστικοί νόμοι της Φυσικής να έχουν στην πράξη  βεβαιότητα, ενώ τα στατιστικά συμπεράσματα κάποια πιθανότητα και μάλιστα μετρήσιμη. Γενικά, η πιθανότητα να ισχύει ένα στατιστικό συμπέρασμα είναι τόσο μεγαλύτερη όσο μεγαλύτερο είναι το πλήθος των στατιστικών στοιχείων. Αυτή την σχέση τη βιώνουν οι πολίτες κατά την σταδιακή ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων.

Άλλο σημαντικό ίσως στοιχείο για την κατανόηση του κύρους των συνόλων είναι ότι  στη μαθηματική διαχείριση αυτών – στη «Θεωρία Συνόλων» –  τα σύνολα θεωρούνται αυτόνομα μεγέθη, ανεξάρτητα από το είδος των στοιχείων τους. Οι  ιδιότητες των συνόλων, δεν ταυτίζονται με αυτές των στοιχείων που τα αποτελούν

Στη Βιολογία

Τα συμπεράσματα της λογικής του συνόλου και του τυχαίου στη Φυσική και στη Στατιστική προκύπτουν από τη μαθηματική διαχείριση στοιχείων που στερούνται – ή θεωρούμε ότι στερούνται – δυνατότητας αυτοοργάνωσης (πχ τα μόρια ενός αερίου). Τι ισχύει όμως σε σύνολα από έμβια στοιχεία, από ανθρώπους για παράδειγμα με βούληση και δυνατότητες αυτοοργάνωσης ;  Απάντηση στο ερώτημα αυτό δίδεται από τη θεωρία του  Gestalt[7], (θεωρία του οργανωμένου συνόλου), που αναπτύχθηκε από Γερμανούς Ψυχιάτρους, Ψυχολόγους και Φιλοσόφους. Κατά την θεωρία αυτή οι δυνατότητες ενός οργανωμένου συνόλου είναι ίσες ή μεγαλύτερες από το άθροισμα των δυνατοτήτων όλων των μελών του συνόλου και κατά μείζονα λόγο από τις δυνατότητες οιουδήποτε μέλους του συνόλου

Για παράδειγμα, οι δυνατότητες της οργανωμένης κοινωνίας είναι πάντοτε μεγαλύτερες από τις δυνατότητες οιοδήποτε μέλους της κοινωνίας, έστω και αν αυτό είναι μια μεγαλοφυΐα, ένας γνήσιος Μεσσίας. Το τι ισχύει για την  περίπτωση ενός ιμιτασιόν Μεσσία είναι αυτονόητο.

Στον Στρουκτουραλισμό

Ο Στρουκτουραλισμός ή δομολογισμός ή δομισμός, είναι ένα κίνημα νέων ιδεών με εφαρμογές στη Γλωσσολογία, στην Ανθρωπολογία, στην Κοινωνιολογία και σε άλλες επιστήμες όπως αυτή των καλών τεχνών.

Το κίνημα ιδεών του Στρουκτουραλισμού βασίζεται στο αξίωμα ότι η εξέλιξη και τα χαρακτηριστικά των συστημάτων διαμορφώνονται από οργανωμένα σύνολα στοιχείων  που ονομάζονται  στρουκτούρες ή δομές,  και όχι από τα βασικά στοιχεία αυτών, τα άτομα.

Για παράδειγμα, στον κοινωνικό στρουκτουραλισμό, τα χαρακτηριστικά και η εξέλιξη των κοινωνιών, δεν διαμορφώνονται από τα άτομα της κοινωνίας, αλλά από κάποιες δομές της (σύνολα ατόμων) όπως είναι η οικογένεια, η γενιά, η φατρία, η φυλή, η πόλη.

Συμπεράσματα

Από τα προαναφερθέντα προκύπτουν  τρία σημαντικά συμπεράσματα:

1.Το αξίωμα της λογικής του συνόλου και του τυχαίου, ότι δηλαδή η μορφή και η εξέλιξη ενός συστήματος  καθορίζεται από τη συμμετοχή  όλων των στοιχείων του συστήματος και όχι από το ένα η κάποια λίγα στοιχεία αυτού, έχει γενική ισχύ.

2. Οι ιδέες και αρχές της Αρχαιοελληνικής, της Άμεσης Δημοκρατίας αξιολογούμενες με τις σημερινές αντιλήψεις, είναι ορθολογικές, ηθικές και αποτελεσματικές, και όχι, όπως κάποιοι υποστηρίζουν – από άγνοια ή ιδιοτέλεια –  αναχρονιστικές, αναποτελεσματικές και ουτοπικές.

3. Οι απόψεις πνευματικών ανθρώπων και απλών πολιτών, ότι η επιστροφή στις αρχές της Άμεσης Δημοκρατίας – που προφανώς θα προσαρμοσθούν στα σημερινά δεδομένα – αποτελεί το μόνο δρόμο υπέρβασης της σημερινής γενικής κρίσης, είναι ένα μοναδικό  παράθυρο ελπίδας.

Μακάρι οι άνθρωποι να αποφασίσουν να ανοίξουν ξανά αυτό το παράθυρο ελπίδας. Μακάρι να πεισθούν ότι η σημερινή ψηφιακή τεχνολογία μπορεί να διασφαλίσει λειτουργική και οικονομική εφικτοτητα, σε αυτή τους την προσπάθεια· στην προσπάθεια λειτουργίας της Ψηφιακής Άμεσης Δημοκρατίας.

What do Europeans really want? Lower taxes? Longer holidays? More chocolate? We may soon find out thanks to a new innovation in the European Union: citizens’ initiatives.

Meant to bring everyday Europeans closer to the E.U. institutions that govern them in distant Brussels, the direct democracy experiment allows citizens to sling their concerns onto the E.U. agenda. The principle is simple: if campaigners muster 1 million signatures for a proposal, they can ask the European Commission, the E.U.’s executive branch, to write new legislation. “This is all about taking the E.U. outside of the Brussels beltway and giving it full democratic expression,” said Maros Sefcovic, the E.U. commissioner in charge of putting the proposal into place. “The E.U. often stands accused of complexity and detachment from its citizens. Fostering a lively cross-border debate about what we are doing in Brussels will lead to better rule-making, inspired by the grass roots.” (See pictures of immigration in Europe.)

Last week, the commission published rules for the citizens’ initiatives, saying that the 1 million names would have to come from at least nine of the E.U.’s 27 member states. There are no restrictions, however, on how people can collect signatures, be it in the street or on social-networking sites like Facebook or Twitter. Once the signatures are in, the commission has four months to either accept the initiative by drafting a proposed law to go before the E.U. Parliament, or reject it. Petitions can be killed off if the commission finds them outside its remit, or if they are “manifestly against the fundamental values of the E.U.” Sefcovic also included safeguards to prevent “silly” initiatives from being proposed or extremists from hijacking the process.

The E.U. plan does not go as far as other direct democracy systems in Switzerland or California, where citizens can pass regulations via ballot initiatives or referenda. But in some ways, it will likely be easier for E.U. residents to propose new laws. One million signatures sounds daunting, but that’s just 0.2% of the E.U.’s total population. By contrast, Swiss initiatives require signatures from about 2% of the population to trigger a national vote. And in an age when musicians from Coldplay to Lily Allen have millions of followers on Twitter and Facebook, collecting 1 million names could be a snap. (See ten tech trends for 2010.)

The new system has received a cautious welcome from Europeans. A group representing thousands of non-governmental organizations, including Greenpeace, the European Trade Union Confederation and the European Women’s Lobby hailed it as “an important new step to increase public participation in E.U. decision-making.”

But direct democracy campaigners are split on its merits. Bruno Kaufmann, president of the Initiative and Referendum Institute Europe think tank, welcomed the move, saying “it will force people to reflect on how Europe really works.” But Carsten Berg, coordinator of the European Citizens’ Initiative, an organization advocating more direct democracy in the E.U., warned that the “intrusive personal data requirements, narrow topics and unclear follow-up could render it unusable.” And Janis Emmanouilidis, an analyst at the European Policy Center, a Brussels-based think tank, believes it could backfire. “One million people is a low threshold and it risks falling prey to a ‘tyranny of minorities’ backed by resourceful and well-organized interest groups,” he says. (Read: “Is the European Union Exporting Torture Devices?”)

His ambivalence is shared by George Schopflin, a Hungarian member of the European Parliament. “It is hard to think what subject might be suitable [for citizens’ initiatives],” he says. “Many E.U. issues are unspeakably complicated. And many others that might engage European citizens, like whether we should all drive on the right, are too absurd for the commission to address.”

And for all the talk of stirring democracy, critics say the experience of such schemes in places like California and Switzerland shows that some initiatives fail to generate reasoned debate and open participation. Jean-Thomas Leseuer, head of the Thomas More Institute, a Paris-based think tank, says citizens’ initiatives amount to mere democratic window dressing. “It is not with old tools that we will build Europe,” he says. “This proposal is too heavy and complicated to impose on Europe before anything like a European consciousness exists. I bet that there will be very few initiatives.” (See pictures of Paris expanding.)

That may sound cynical and dismissive. But if a passionate European or two manages to collect 1 million signatures, they could prove him wrong.

By Leo Cendrowicz / Brussels

To portal της 3διάστατης Δημοκρατίας απαρτίζεται από τις έννοιες:

Digital

Deliberative

Direct

Είναι μία σπουδή στο αρχαίο αλλά και σύγχρονο πολίτευμα της Δημοκρατίας, μία προσπάθεια αποσαφήνισης  της έννοιας που έχει διαστρεβλωθεί όσο καμία άλλη.